Welcome to Kenia!

Mijn eerste dag in Kenia was er al een om nooit te vergeten! Na een fijne vlucht kwam ik om kwart over 6 lokale tijd aan in Nairobi. Visum halen, bagage van de band, hop de straat over en aan de overkant opnieuw inchecken bij de domestic terminal. Daar 3 uur al puzzelend en lezend doorgebracht totdat mijn vlucht naar Kisumu vertrok. Tot zover ging het nog van een leien dakje. Er werd mij verteld dat ik opgehaald zou worden door Boniface (de man van Achieng). Ik heb hem in de documentaire gezien, dus ik wist een beetje waar ik naar moest uitkijken. Om tien voor 11 zoiets stond ik braaf met mijn bagage buiten. Allerlei mensen met bordjes, taxichauffeurs, safari-gidsen... maar geen Boniface. De ene na de andere Mzungu (blanke) werd opgehaald en het werd leger en leger. De taxichauffeurs kregen weer hoop en vonden dat ik dan maar met hen mee moest. Na hen vriendelijk afgewimpeld te hebben, ben ik maar ergens gaan zitten. Om 12 uur nog steeds geen Boniface... ik besloot toen toch maar om Peter, de coördinator van Doingoood hier in Kenia, te bellen. Hij beloofde mij contact op te nemen met Achieng en mij te smsen. Een kwartiertje later stopte er een wit busje dat eruit zag alsof het ieder moment uit elkaar kon vallen en er stapte iemand uit die verdacht veel leek op die man uit de documentaire en hem gelukkig ook was. De reden dat hij te laat was weet ik nog steeds niet, maar zijn gsm was uitgevallen dus niemand kon hem bereiken.

Meteen toen we het vliegveld uit reden, kwam ik in een andere wereld terecht. Je ziet het wel vaak op tv, maar om er zelf deel van uit te maken is echt vreemd. Overal koeien, schapen, geiten en kamelen langs en op de weg, volgepropte busjes en laadbakken en vooral heel veel mensen die vanalles meesleepten. Kinderen riepen Mzungu! Mzungu! en er werd vrolijk naar me gezwaaid. Ik keek mijn ogen uit! We reden eerst langs de Nakumatt, een grote supermarkt, waar ik kon pinnen en een voorraadje drinken en snoep kon aanleggen. Boniface kocht vlees-samosas die hij mij ook liet proeven, erg lekker! We vervolgden onze weg, die nog een heel avontuur bleek te worden...

Hij vertelde mij dat ze gisteren een begrafenis hadden (die hier gepaard gaan met nachtenlang dansen) en dat hij vannacht niet geslapen had en dat hij ook de dagen ervoor vrijwel 24 uur gewerkt had. Hij was toch wel een beetje moe... Bang dat hij achter het stuur in slaap zou vallen, overwon ik mijn eigen slaap en kletste ik zoveel mogelijk met hem. De wegen zijn op zijn zachtst gezegd slecht hier en de rijstijl van Boniface nog slechter, dus de rit was verre van comfortabel. Maar alle taferelen die aan me voorbij trokken zorgden ervoor dat ik dat allemaal niet zo erg vond. Ik was echt even overdonderd! Onderweg stopten we steeds, omdat hij even iets moest doen of even iemand wilde spreken. De bus begon steeds vreemdere geluiden te maken en toen we een heuvel opreden pruttelde hij en trok hij ons nog een stukje naar boven, maar ik schat zo'n 15 km van Hope Home, begaf hij het... Boniface zei maar no problem, no problem en een heel verhaal wat het zou kunnen zijn dat ik niet snapte en dat hij de fuel ging halen. Hij sommeerde drie jongens die langsliepen om bij mij en het busje te blijven zodat me niets zou gebeuren. Nou, daar zat ik dan. In the middle of nowhere, langs een weg in een busje met drie nieuwsgierige kereltjes die me maar aan bleven staren en alle voorbijgangers die ook staarden. Gelukkig bleek een van de jongens redelijk Engels te kunnen en heb ik een superleuk gesprek met hem gehad. Over het leven in Europa, de gewassen die er groeien en voetballers. Hij bleek een grote fan van Wayne Rooney, maar kende alle voetballers alleen van plaatjes. De andere twee bleken zijn oudere en jongere broer te zijn (hij was zelf 15) en ze hadden er nog 7(!). Toen ik hem vertelde dat ik enig kind ben, was hij enorm verbaasd. Hoe kon dat dan? Toen ik vertelde dat mijn ouders er maar een hebben kunnen krijgen, vertelde hij dat zijn broers en zussen andere moeders hebben: polygamie is hier heel normaal. Kun je je bij ons toch niet voorstellen...

Ondertussen had zich een hele groep kindjes rond mijn auto verzameld die me allemaal aanstaarden alsof ik van een andere planeet kwam. Sommigen hadden de moed bijeengeraapt om naar mijn open raam te lopen en vonden het hilarisch toen ik een foto van hen maakte en ze zichzelf op het schermpje terug zagen. Gelukkig kwam Boniface na een minuut of 20 weer terug op een brommertje met 3 kerels en een enorme jerrycan benzine. De mannen deden van alles in die auto achter mijn rug en ineens deed hij het weer, hallelujah! We vervolgden onze weg nu met een vol busje: alle kerels die hadden geholpen kregen een lift naar het volgende dorpje. Onderweg zijn we daarna nog minstens 5 keer gestopt en tegen kwart over 4 kwamen we eindelijk aan bij Hope Home. Het is hier veel mooier dan ik dacht, prachtig gelegen in de groene heuvels. De andere meiden heb ik meteen ontmoet en ik heb gisteren ook al meteen een paar kindjes geknuffeld:) Een van de meiden heeft me een kleine rondleiding gegeven langs de keuken, wasplaats en de verblijven van de kindjes en baby's. Ongelofelijk hoe ondervoed sommige zijn! Eentje ziet eruit als een klein baby'tje van een paar maanden en dan blijkt t 2 jaar te zijn! Vandaag heb ik nog een dagje vrij om uit te rusten en vanaf woensdag ben ik ingeroosterd om te gaan werken. Ik ben benieuwd! Het huis hier is ruim en op zich prima. Primitief, maar alles is er. We moeten wel gaan kijken hoe we alles met zijn vijven gaan delen: het water en de stroom raken snel op. Maar dat komt vast wel goed.

Vanochtend mijn koffer uitgepakt en de rest van de ochtend doorgebracht in het baby-house en geprobeerd om alle baby'tjes evenveel aandacht te geven, enough Mama Linda for everyone! ;) 's Middags met de kinderen meegegeten, Ungali (een soort Maispap met granen) en 'Greens'(groene bladeren), smaakte op zich best lekker. Daarna nog wat poepluiers verschoond. Nu de rest van de middag een beetje rondhangen hier en dan morgen echt aan de slag! Ik post dit verhaal met het internet-tegoed van Marit, hopelijk beschik ik ook snel over eigen tegoed. Foto's volgen daarom later, als ik zelf ook kan internetten.

Veel liefs,

Linda