Weekend in Kenia....

Afgelopen weekend zat weer vol met avonturen! Zaterdag ben ik samen met Marit naar de Nakumatt (grote supermarkt) in Kisumu geweest. Want elke ochtend en middag een witte boterham met pindakaas dat begint wel te vervelen. In Nederland loop je even naar de AH om de hoek, hier is het bezoek aan de supermarkt een hele dagtocht. We vertrokken om 8 uur 's ochtends met de boda boda (een soort motortaxi) vanuit Hope Home. Deze bracht ons naar Kadongo, een dorpje ongeveer 7 km van hier. Dat gaat over een hobbelige modderweg, door een prachtig landschap. We zitten hier middenin de groene heuvels en in het ochtendlicht ziet het er echt uit als een schilderij! In het begin was het wel een beetje akelig om met zijn tweeën op de boda boda te stappen, maar het wende snel en het was een heerlijk ritje. In Kadongo stapten we op de matatu, een klein busje waarin 15 personen passen, maar waar ze er meestal 20 inproppen. We hadden nu geluk, er zat op elke stoel één mens. Om 10 uur zoiets kwamen we aan in Kisumu. Dat was wel eventjes een beetje akelig; er kwamen meteen 20 mannen op ons af die ons op hun boda boda of tuktuk wilden of die ons iets wilden verkopen. Sommigen pakten me vast bij mijn arm, dat was niet zo fijn. Maar toen we eenmaal weg waren van de matatu-standplaats, viel het allemaal erg mee. We zijn te voet naar de kleine Nakumatt gelopen, omdat daar een winkel van Safaricom ligt (de Afrikaanse KPN), waar Marit een internetstick wilde kopen. Onderweg moesten we een aantal keer de weg vragen, maar het ging prima. Daarna hebben we de tuktuk genomen naar de grote Nakumatt en daar heb o.a. ik fruit, jam, la vache qui rit en drinken gekocht. Ik kon niet teveel inslaan, want het moest nog op de boda boda passen. Toen weer de tuktuk terug naar het matatu-station en daar werden we meteen een busje ingeloodst. Daarin werden we werkelijk belaagd door verkopers van vanalles en nog wat; nootjes, snoep, popcorn, drinken, koekjes, ijsjes, sokken, nagelknippers, sloten, pennen, dvd's, prenten, rammelaars etc. etc. Het werd op een gegeven moment echt irritant, dus gingen we de hele tijd met elkaar praten, dan gaven ze het sneller op. We hebben in totaal 2 uur in het bloedhete busje zitten wachten tot ze vertrokken! Ze vertrekken namelijk pas als álle stoelen vol zitten. Na 2 uur hadden ze er 20 mensen ingepropt en reden we de rit van ongeveer 1,5 uur terug. Toen weer met de boda boda naar Hope Home en om 16:00 uur waren we weer terug. Dat was dus een hele dagtocht! 's Avonds heeft nanny Emily voor het eerst weer voor ons gekookt: heerlijke chapati's (een soort pannenkoek/wrap) met een prutje van bonen / spliterwten met tomaat, ui etc. en lekker gekruide 'greens'. Jammie jammie!

Ook zondag was weer een enerverende dag... het begon met een gillende Marit op de veranda.... er bleek een rat voor de deur te liggen! Marit kon geen kant op, want het buitenhek zat op slot en de rat lag precies voor de andere deur. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt, ben over de rat heen gesprongen, heb snel het slot van de buitendeur gehaald en Marit en ik zijn naar buiten gesprongen. We hebben de nanny's geroepen en een van hen heeft er met een schoen op geslagen; hij bleek gelukkig dood! Ze hebben hem met een doekje opgepakt en ver weg gegooid. Toen de rat weg was, keerde de rust weer terug.

Na een handwasje ben ik toen met Marit en Miranda met de boda boda naar Kadongo gegaan. We bellen steeds boda Joshua,die al van verre Linda Linda riep en mij maar wat graag dicht tegen zich aan op zijn motor wilde hebben :S. In Kadongo hebben we in een bar/restaurant (eigenlijk een schuur met plastic tafels en stoelen waar heel hard de muziek aan staat en waar een haan vrolijk overal tussendoor scharrelt) onze laptops helemaal opgeladen. Dat gaat hier in het huisje bijna niet, dus het was fijn om hem even goed op te kunnen laden en even op internet te kunnen. We betaalden er 50 cent voor een halve liter fanta. We hebben 100 shilling (ongeveer 1 euro) gegeven omdat we ook hun stroom gebruikt hadden. Ze deden er ook alles aan dat het werkte; stonden zelf op en trokken hun gsm uit de stroom zodat wij daar konden zitten. Het verlengsnoer maakte rare geluiden en af en toe kwamen er vonken vanaf, maar het is gelukt! Toen begon het ineens te regenen en belden we snel boda boda Joshua weer om ons terug te brengen naar Hope Home. In de regen rijden de boda boda's namelijk niet, omdat de modderweg in de heuvels dan te glad wordt. Normaal zit ik met Marit op één motor, maar ze wilden er nu één per persoon vanwege het weer. Toen begon ik al een beetje onraad te ruiken... in de stromende regen vertrokken we vanuit Kadongo, we waren al snel doorweekt. Joshua moest nog even stoppen om te tanken en de twee anderen reden al door. Ik dacht o my god dalijk moet ik alleen met hem die weg op! Meteen toen we vanaf de verharde weg het modderweggetje opreden, begon de motor te slippen. Ik vond het super eng en greep me aan hem vast. 50 meter verder stonden Marit en Miranda stil. Zij vonden het ook akelig en de motor van Miranda was zelfs al eens gevallen. We besloten toen dat we niets wilden riskeren en betaalden de 100 shilling en besloten om dan maar te gaan lopen. Daar liepen we dan in de stromende regen... de mensen die langskwamen lachten ons uit en vonden dat we toch maar op moesten stappen, aan de andere kant van de heuvel was het immers droog! Maar wij hielden voet bij stuk en liepen verder. En inderdaad, toen we eenmaal over de top waren, was het helemaal droog, ook de weg. Toch hebben we het hele stuk gelopen. Ik vond het wel lekker, we krijgen hier op zich weinig beweging en het landschap is echt prachtig. Onderweg gaven álle mensen die we tegenkwamen ons een hand en we werden achtervolgd door een troep kinderen die riepen 'give me a balloon!' en 'give me money!'. De tocht viel mij alles mee en na een uurtje lopen waren we alweer bij hope home. Mijn voeten en benen zaten helemaal onder de modder en ik verheugde me op een lekkere douche! Dat moest alleen wel met de deur half open... de deur van de badkamer was helemaal uit de muur gekomen en hing half los! Er kon 's avonds niemand meer komen om hem te repareren, dus we moesten maar alles met een open deur doen.

Na dit avontuurlijke weekend is de nieuwe werkweek alweer begonnen. Deze week werk ik bij de wasplaats, hier recht tegenover ons huisje. Dat is samen met Sharon, die is echt heel aardig. Ze was vanochtend een uur te laat, omdat ze een begrafenis hadden van de schoonbroer van een nanny. Ik kon dus even rustig opstarten. De was doen vind ik op zich best leuk, Sharon kletst veel en je bent lekker bezig. Het enige mindere zijn alle volgeplaste katoenen luiers. Die stinken echt 7 uur in de wind! Gelukkig heeft zij ze eerst uitgespoeld voordat we ze echt gingen wassen. Toen alles opgehangen was, was ik alweer klaar, ik moest om 15:00u terug komen, dan wordt alles van de lijn gehaald en gevouwen.

Ik ben toen nog eventjes een boterham gaan eten in het huisje (we hebben heel veel eieren gekregen dus dat is wel lekker!) en daarna naar de baby's. Met Ayub en Rachel zijn we toen naar de dieren gegaan. Achter het huis van Achieng is een grote moestuin en een boerderij met koeien, geiten, kippen, varkens etc. Vooral Ayub vond het echt fantastisch en kreeg geen genoeg van de kuikentjes en biggetjes! Achieng was toevallig thuis en nodigde ons binnen uit. We hebben daar nog even met de kindjes en met baby Peter ( die in het huis van Achieng woont) gezeten en zijn toen terug gegaan. Achieng is echt een hele lieve vrouw en ze zorgt goed voor ons. Nu kregen we een hele zak tomaten mee. Het eten dat wij krijgen is echt enorm luxe vergeleken met wat de mensen hier zelf eten, soms voelen we ons er wel een beetje ongemakkelijk bij.

's Middags heb ik nog even geoefend met Carter om zelfstandig recht te staan. Hij kan het echt steeds beter en het is zo leuk om na een week al vooruitgang te zien bij die kindjes! De nanny's stimuleren hen niet echt, dus wij proberen elke dag met ze te oefenen. Aan het begin van de week hing hij echt aan je en nu stond hij al bijna helemaal zelf. Hij vond het prachtig om te oefenen, vooral het gedeelte waarbij ik hem steeds voorover op mij liet vallen haha.

Deze week wordt dus hopelijk wat rustiger dan toen ik op Hope Farm werkte en ik kan de kindjes nu veel meer zien. Toen ik hier kwam zei een van de meiden 'je maakt hier echt élke dag wel iets mee!' en dat blijkt tot nu toe ook echt zo te zijn! Dus ik heb vast binnenkort weer stof genoeg voor een heel nieuw verhaal!

Heel veel liefs,

Linda