Het is alweer een aantal dagen geleden dat ik een verhaal gepost heb en voor mijn gevoel is er weer zo ontzettend veel gebeurd dat ik het niet eens meer allemaal weet! Inmiddels ben ik hier alweer 2 weken, de tijd vliegt echt voorbij. Ik voel me hier steeds meer thuis en geniet van elke dag. Wat is het toch heerlijk om zoveel buiten te leven. Ik stond 's ochtends te wassen tussen de rondscharrelende kippen, koeien, vogels én een ezel. En ik haal zoveel energie uit de kinderen, daar doe je het toch allemaal voor.

De afgelopen week was qua werk vrij rustig. Het wassen met Sharon was erg leuk. Sharon kletst enorm veel en is super grappig. Ze is zo gek als een deur en houdt van dansen en zingen. Ze is ook erg nieuwsgierig en stelde me honderd en een vragen over mijn leven in Nederland. Het liefst zou ze met me meegaan, maar ik heb haar proberen uit te leggen dat het voor mij toch ook allemaal erg duur is. Ik heb haar een paar keer wat koekjes gegeven en ze was er helemaal blij mee. Het is soms echt beschamend hoe lekker wij hier eten tegenover hen. Voor Nederlandse begrippen eten we heel eenvoudig, maar vergeleken met de Kenianen is het echt heel luxe. Veel verse groenten en fruit, rijst en pasta. Vlees is wel echt een luxe en krijgen wij ook niet vaak. Alles wat we over hebben van ons eten geven we aan de nanny's en daar zijn ze echt blij mee.

Afgelopen dinsdag is Peter van Doingoood hierheen gekomen uit Mombasa om ons allemaal even te spreken. We hebben een gesprek gehad samen met Achieng, Lynn en alle vrijwilligers. Het was erg fijn om even te praten en ervaringen te delen. Peter is een ontzettend leuke man vol grapjes en het is goed dat hij ook hier de boel in de gaten houdt. Later hoorde ik van Sharon dat hij ook bij de nanny's heeft rondgevraagd hoe wij ons werk doen, ik heb gelukkig alleen maar complimenten gekregen!

Afgelopen weekend zijn we een weekendje naar Kisumu geweest. Laura en Jolien waren al twee dagen eerder gegaan en hadden een ander hotel, ik ben met Marit, Miranda en Sientje (die is vorige week aangekomen) zaterdagochtend vroeg vertrokken. Weer eerst een ritje op de boda boda, toen in de Matatu. Die zat werkelijk helemaal volgepropt. Op de 15 zitplekken zaten op een gegeven moment 20 volwassenen en 4 kinderen! Het was op zijn zachtst gezegd oncomfortabel. Bovendien reden we zo hard als een raket, dus we hebben wel wat angstige momenten gehad! Gelukkig zijn we heelhuids aangekomen in Kisumu. Eerst ingecheckt in ons hotel: The Duke of Breeze. Het is een hotel met Nederlandse eigenaren en voor 13 euro per nacht incl. ontbijt is het echt prima. Vergeleken met ons huisje hier in Hope Home is alles eigenlijk vrij luxe. Vooral de warme douche! Na het inchecken hebben we even wat gegeten en gedronken bij de Nakumatt en toen door naar de bank, omdat we nog geld moesten overmaken voor de safari die we volgende week gaan doen. Helaas waren we net 10 minuten te laat daar en mochten we niet meer naar binnen. Dat was wel even balen, maar we gaan zorgen dat we deze week nog het geld kunnen overmaken.

Vanaf de bank hebben we twee tuktuks genomen naar het hippopoint, een uitkijkpunt aan het Victoriameer. Ik had me daar iets bij voorgesteld wat vrij toeristisch was, maar we waren er de enigen! Er was verder één souvenirkraampje met kettinkjes en armbandjes en je kon er een boottochtje maken. Na een tijdje afdingen hebben we besloten om een tocht van één uur te maken, waarbij we een redelijke kans zouden hebben om nijlpaarden te zien. En jawel hoor, na 20 min. varen waren ze er! Het waren er twee, een mannetje en een vrouwtje en ze waren echt prachtig! Op een gegeven moment kwamen ze wel érg dichtbij de boot, ik moest er niet aan denken dat ze op ons af zouden komen. Ik heb gelukkig wel hele mooie foto's kunnen maken. Eenmaal terug aan land hebben we het mannetje van het souvenirkraampje zielsgelukkig gemaakt: we hebben samen voor 4000 shilling (40 euro) aan armbandjes gekocht. Hij was helemaal blij en wilde een foto maken van ons allemaal met onze aanwinsten, erg leuk. Toen weer met de tuktuk terug naar het hotel, waar we ons geïnstalleerd hebben in de rooftop bar. Een hele fijne plek, met een lekkere cocktailkaart en halve liters bier voor maar € 1,70! Ook hadden ze gratis wifi en konden we eindelijk weer onze laptops fatsoenlijk opladen. Na een paar uurtjes chillen hebben we een hamburger met friet gegeten in het restaurant. Die viel erg tegen, dat was wel jammer. Maarja, het was in elk geval weer eens iets anders dan het tomaten-groenteprutje dat we hier elke dag eten. 's Avonds zijn Laura en Jolien nog gekomen en hebben we samen cocktails gedronken. Ik voelde me ineens echt alsof ik op vakantie was! Na een vrij korte nacht en een heeeeerlijke warme douche zijn we gaan ontbijten: toast met een eitje en een worstje. Toen met de tuktuk richting de Nakumatt, waar we weer flink wat hebben ingeslagen. Daarna met al onze zakken en tassen weer richting het matatu-station, waar we werkelijk belaagd werden door allerlei mannen. Het was echt niet leuk en ik was blij toen we eindelijk in een busje zaten. Daar hebben we nog een half uur in moeten wachten tot we vertrokken, maar de terugreis was in elk geval wat aangenamer dan de heenweg.

We waren gelukkig op tijd terug in Hope Home, want we werden om 4 uur verwacht bij de rivier voor een feestje: Achieng had iets voor ons georganiseerd. Ze wilde graag een feestje voor ons geven nu we er allemaal nog waren (Miranda vertrekt morgen naar huis). We wisten totaal niet wat we konden verwachten. Het feestje werd gegeven bij de huisjes van Achieng die aan de rivier liggen, ongeveer een half uur lopen vanaf Hope Home. Het was werkelijk een adembenemende locatie, met een prachtig uitzicht over de rivier en de groene heuvels. Dit had ik echt niet verwacht! Er stond een lange tafel in het gras en de bbq stond al aan: ze hadden een varken voor ons geslacht! Na een drankje en chips liepen we een stukje naar beneden tot aan de rivier: Achieng had geregeld dat we een boottochtje konden maken. Helaas bleek onze boot zo lek als een zeef en konden we er niet echt van genieten. Vooral Miranda vond het erg eng, dus besloten we na 10 minuten al dat we graag terug wilden. Helaas vond het mannetje dat roeide dat geen goed idee en duurde het nog minimaal 20 min. totdat we weer aan de kant waren. Onderweg heb ik wel nog een paar hele mooie vogels gezien.

Terwijl we even een drankje dronken voor het eten, kwam er ineens een busje aan. Het bleek dat Achieng een band had geregeld! Een keyboard, boxen, trommels, microfoons én een aggregator voor de stroom werden opgezet en aangesloten en het feest kon beginnen! De muziek schalde echt keihard door de omgeving en het duurde niet lang of er begonnen zich mensen om ons heen te verzamelen. Het voelde heel ongemakkelijk dat wij daar zo uitgebreid en lekker zaten te eten en zij alleen maar toe konden kijken. Naast het varken was er kip op de bbq en er waren chapati's, couscous, courgette met tomaat en greens. Het was echt ontzettend lekker. Verder was er wijn, bier en fris. Ik moet zeggen dat de halve liters Tusker (Keniaans bier) wel erg goed smaakten! Na het eten ging de band pas echt los. Er kwamen meer en meer mensen en het werd één groot openlucht feest. Niet alleen de vrijwilligers, Achieng, haar man en dochter deden mee, het hele dorp was uitgelopen en de 'dansvloer' werd steeds voller. Jong en oud deed mee en vooral de kinderen hadden echt goede moves! Het was heerlijk om te dansen in de open lucht op de Afrikaanse muziek en iedereen wilde graag even met ons dansen. Tegen 10 uur werden een aantal meiden moe en wilden ze graag naar huis. Samen uit, samen thuis besloten we, dus ik moest het feest helaas alweer verlaten. Boniface zou ons met het busje brengen. Maar we moesten eerst even gaan zitten van Achieng... ineens kwam ze met een microfoon en kregen we een boel speaches: van Achieng zelf, van de vertegenwoordiger van de jeugdvereniging, de vertegenwoordigster van de vrouwenclub én van de dorpsoudste. We werden overladen met bedankjes en 'blessings' en werkelijk de hemel in geprezen. Ze hoopten vooral heel erg dat we terug zouden komen. Het voelde best ongemakkelijk dat het hele dorp om ons heen stond en we zo toegesproken werden, maar het had ook echt iets speciaals. Ik voel me hier écht welkom en ik vind het zo'n ontzettend mooie ervaring dat ik eventjes deel uit mag maken van deze samenleving. Na de speaches moesten ook wij iets zeggen en natuurlijk kreeg ik de microfoon in mijn handen gedrukt. Ik weet al niet meer wat ik allemaal gezegd heb, maar ze vonden het fantastisch, vooral toen ik op het laatste zei dat ik me zo welkom voelde en heel graag nog eens terug zou willen komen.

Na de speaches gingen we naar huis, maar niet voordat we Achieng allemaal uitgebreid bedankt hebben voor haar gastvrijheid. Wat een mooie, sterke en aardige vrouw is het toch! De terugrit naar huis was een angstige tocht. Boniface had al veel teveel gedronken en liever stapten we niet in, maar we hadden niet veel keus. Het pad was echt enorm hobbelig, we moesten zelfs een trap af!! En dat in een busje dat volgeladen was met 10 personen en met een ladderzatte chauffeur. Gelukkig hebben we ook dat overleefd en lag ik om 11 uur moe maar ontzettend tevreden in mijn bedje. Het was echt een avond om nooit te vergeten.

Deze week werk ik in het babyhuis en de eerste dag zit er alweer op. Helaas zijn de kleintjes op dit moment allemaal ziek. Vorige week moesten er al twee naar het ziekenhuis en vandaag was Mak heel erg ziek. Hij had zijn hele bed ondergekotst en 38.3 graden koorts. Ook met hem is de nanny toen maar naar het ziekenhuis gegaan. Het bleek dat hij zware longontsteking had, het arme mannetje! Echt allemaal hebben ze een heel naar hoestje, hopelijk wordt het niet nog erger. Ik denk in elk geval dat ik mijn handen vol zal hebben aan ze deze week. Ik begin nu langzaam te wennen aan de stank van de poep- en plasluiers en ben al enigszins behendig in het vouwen en aantrekken van de katoenen luiers. Dat komt dus wel goed. Het weer is nu ook een stuk beter dan vorige week, dus ik zit lekker buiten op de veranda met ze.

Nogmaals bedankt voor al jullie lieve reacties, ik probeer de volgende update wat sneller te doen want nu is mijn verhaal wel erg lang!

Veel liefs,

Linda