Inmiddels zit mijn week in het babyhuis er alweer op. Ik heb ontelbare luiers verschoond, kinderen naar bed gebracht en vooral uuuurenlang kinderen op schoot gehad. Het was een hele leuke, maar ook een zware week. Gift en Isha gaan normaal overdag naar school, maar omdat deze week de 'eindexamens' waren en zij daar te jong voor zijn, bleven ze thuis. De andere kinderen hadden ook vanaf donderdagmiddag vrij, de school is vanaf nu een paar weken dicht. We kwamen daardoor echt ogen en oren tekort. Normaal kun je de 5 baby's in je eentje wel managen, maar met de groteren erbij was het echt heel lastig. Er was constant wel íemand aan het krijsen en echt iedereen wilt aandacht van je. Liefst kruipen ze met 5 tegelijk op je schoot en er hangt er nog een aan elke arm. Af en toe deed het echt pijn en ik heb er een paar blauwe plekken aan overgehouden. Maar het was ook érg leuk om met ze te spelen. Vooral de kleinsten, maar ook de groteren, hebben nooit echt geleerd om te spelen. Het is dan wel mooi om te zien hoe ze genieten als wij dingen met hen doen, of van de ballonnen die ze kregen. Ook de handpoppen zijn een groot succes. Toevallig hebben nog 2 andere meiden die meegenomen.

Wat wel echt minder is, is dat de nanny's door ons érg lui worden. Uiteraard zijn we hier om te helpen en hen werk uit handen te nemen, maar de laatste 2 dagen hebben ze zelf nauwelijks iets gedaan. Ze lagen allemaal samen op de bank te chillen met een muziekje en wij moesten ons maar met de kinderen bezig houden. Ze zijn ook erg laks met een heleboel dingen. Zo is Rachel deze week naar het ziekenhuis geweest omdat ze een hele grote achterstand heeft, zowel qua groei als qua motoriek, reacties etc. Ze is 1,5 jaar, maar weegt maar 4,6 kilo en kan zich nog niet voortbewegen en maakt nauwelijks geluid. Ze blijkt zwaar ondervoed en heeft bloedarmoede. Ze heeft van het ziekenhuis speciaal voedsel gekregen; porridge die ze 3 keer per dag moet drinken en zakjes met een soort hele zoete pindakaas waar allerlei voedingsstoffen aan zijn toegevoegd. De nanny's zijn echter te lui om haar de speciale porridge te maken en ook het pinda-goedje kreeg ze alleen als wij het vroegen.

Gisteren zag Sientje ineens dat Isha een klein flesje in zijn handen had. Bleek dat hij een flesje antibiotica had gepakt en half leeg had gedronken. Veel baby's zijn ziek en krijgen allerlei medicijnen en die staan gewoon open en bloot en kinderen kunnen er gemakkelijk bij. We hebben meteen de nanny's geroepen, maar die deden er nogal laconiek over. Hij kreeg een beker melk, dat zou wel helpen. Sientje heeft toen maar snel de bijsluiter gelezen en daar stond gelukkig op dat het niet dodelijk was, maar dat hij er wel flink ziek van kan worden. Gelukkig viel dat uiteindelijk mee.

Even later kwamen we de kamer in en bleek iemand van de nanny's Anne-Marie zonder luier in de maxi-cosi gelegd te hebben. Het meisje heeft diarree en heeft werkelijk alles ondergescheten. Een ander kindje vond het wel leuk en heeft er met een stok in geroerd en de hele vloer ermee ingesmeerd. Erg fijn om dat te vinden... we hebben het de nanny's toch echt zelf op laten ruimen, dat ging ons wat te ver.

Uit deze dingen blijkt een mentaliteit die je je in Nederland bijna niet voor kunt stellen. Ik vind het enorm frustrerend dat ik hier niets aan kan doen. We hebben wel besloten om er met Achieng over te gaan praten, omdat we vinden dat de nanny's wat meer verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik begrijp dat het voor hen een heel zwaar leven is; ze werken 7 dagen per week en wonen in het babyhuis. Nanny Mary heeft zelf kinderen, die ze maar een paar weken per jaar kan zien. Het is natuurlijk logisch dat zij er even van profiteren nu wij er met zovelen zijn om te helpen, maar het gaat nu wel te ver.

Na gisteren vind ik het eigenlijk wel lekker om nu even een dagje niks te moeten. Vanochtend zijn we weer met de boda boda naar Kadongo gegaan en hebben we het ziekenhuis bezocht. We zijn daar rondgeleid door dokter George. Hij vond het een hele eer dat we langs kwamen en liet ons graag alles zien. Het is werkelijk ongelofelijk, ik kan het bijna niet omschrijven. Maar ik heb de foto's erop gezet en ik denk dat die voor zich spreken!

Nu zitten we hier in de 'dorpskroeg' om onze laptops, camera's en telefoons weer even goed op te laden. Helaas kan het electriciteitsnetwerk dat hier niet zo goed aan, dus toen we alledrie onze laptop instaken begaf de boel het. We moesten een uur wachten en toen hadden we gelukkig weer stroom.

A.s. dinsdag t/m donderdag gaan we op safari naar Masai Mara. Ik zal daarna weer een nieuw verhaaltje schrijven met mijn safari-avonturen!

Veel liefs,

Linda