Er is voor mijn gevoel alweer zoveel gebeurd de afgelopen dagen, dat ik toch maar besloten heb om er nog een verhaal op te zetten, voordat ik alles weer vergeten ben.

Na onze safari brak voor iedereen zo'n beetje de laatste week aan. Jolien en Laura zijn maandag vertrokken, ik vertrek donderdag, Sientje zaterdag en Marit zondag. Het is dus een week met gemengde gevoelens. Vol met heel veel plezier, maar ook met veel verdriet.

Dit begon al direct na onze terugkomst van de safari. Eén van de nanny's, Sharon, was ontslagen omdat zij haar werk niet goed deed. Ze kwam vaak te laat en lag vaak te luieren. Dit was nogal een shock voor iedereen, ondanks dat ze wel al meerdere waarschuwingen had gehad. Tijdens onze afwezigheid was er ook nog ruzie uitgebroken tussen de andere nanny's. Jolien en Laura hadden een gsm voor hen gekocht die ze moesten delen en daar ging het helaas mis. Vrijdagochtend kwam Achieng langs en hebben we even met haar gepraat. Het bleek dat dit soort ruzies heel vaak voorkomen en dat er telkens als Achieng even weg is wel weer iets gebeurt. Bovendien zijn er een aantal nanny's die erg lui zijn en die de jongere nanny's slecht beïnvloeden. Achieng zit hier echt heel erg mee. Ze moest huilen toen ze erover praatte en dat greep me ontzettend aan. Ze is zelf ook HIV positief en is heel erg bang dat haar mooie Hope Home ten onder zal gaan als zij er niet meer is. Het is heel erg lastig om goed en betrouwbaar personeel te vinden en daar worstelt ze elke dag weer mee. Ze vindt het vooral heel erg dat de kindjes er de dupe van worden dat de nanny's hun werk niet goed doen. We hebben geprobeerd om haar gerust te stellen en gezegd dat er heel veel mensen zijn die haar project een warm hart toedragen en haar werk voort zullen zetten. Achieng denkt er nu sterk aan om een aantal van de nanny's te vervangen, zodat ze niet meer alles voor lief nemen.

Zaterdag zijn Laura, Jolien en Marit met drie kinderen naar de dierentuin in Kisumu geweest. Sientje en ik vonden dit teveel verantwoordelijkheid en voelden ons daarbij niet prettig. We moesten dan met de kinderen op de boda boda, in de matatu, de tuktuk etc. We hebben daarom besloten om hier iets leuks met ze te doen. We hebben 6 kinderen meegenomen op een wandeltocht naar de rivier: Sarah, Phoebe, Mary, Ajosh, Nicky en Abongo. Toen we aan de nanny's zeiden dat we dat gingen doen, moesten ze meteen allemaal hun mooiste kleren aan. Dit maakte het voor hen natuurlijk extra speciaal en ze hadden al meteen een smile van oor tot oor. We begonnen onze tocht met aan elke hand een kind en de twee groteren liepen voor ons uit. De weg bleek toch wel erg lang voor die kleine beentjes en het was erg warm, dus we besloten om halverwege ergens te stoppen, op een mooi open plekje met uitzicht over het dal en de rivier. Daar hadden we een kleine 'picknick': iedereen kreeg een pakje sap en we hadden lekkere koekjes meegenomen. Ook hadden we de bellenblaas bij ons, dat vinden ze echt altijd fantastisch. Vooral nu ze maar met 6 kinderen waren en ze dus extra veel aandacht kregen. Op een gegeven moment kwam Sarah naar me toe met een verkrampt gezicht en gebaarde ze op haar broek. Die moest naar de WC. Ze zijn hier gewend om gewoon in het gras te plassen. Toen ik haar geholpen had met haar broek, ging ze 2 meter verder op haar hurken zitten en poepte ze een enórme hoop! De terugtocht was eigenlijk net iets te lang, op het laatste hingen ze min of meer aan onze armen, maar het was zeker een geslaagde middag.

Zondag ben ik 's ochtends met Sientje gaan wandelen. We wilden eerst het pad naar links nemen vanaf Hope Home, die kant waren we nog nooit op geweest. Maar door de hevige regen van de nacht ervoor was het vrijwel onbegaanbaar en moesten we na een paar minuten alweer omkeren. We besloten toen toch maar de andere kant op te lopen en ergens anders een afslag naar links te pakken. Het was uiteindelijk echt een heerlijke wandeling van ongeveer 1,5 uur. In de ochtendzon was het nog lekker en niet al te warm en onderweg kwamen we allerlei vriendelijke mensen tegen. De pastor van het dorp kwam met ons praten en ons bedanken voor onze inzet. Hij liet ons trots zijn jongste dochter zien. De weg was echt prachtig met mooie vergezichten. Ik wou dat ik die route vaker kon lopen! (dat is toch wel iets anders dan onze 'tour' he mam ;) )

Zondag was de laatste dag van Laura en Jolien en zij hadden daarom een mooi feestje voor de kinderen georganiseerd. We hadden het terras voor ons huis versierd met ballonnen en tafeltjes en stoeltjes klaar gezet. Op elke plek stond een plastic bordje, een mooi bekertje met ballonnen erop met daarin een kleurige servet én een lolly. De kinderen wisten niet wat ze zagen! Laura en Jolien hadden de hele ochtend in de keuken gestaan en een hele lading pannenkoeken voor ze gebakken. Er was ook nog suiker en jam voor erop, dat was echt smullen! Ze waren allemaal zó op! Echt superleuk dat de Belgische meiden dit bedacht hadden.

Maandag hebben we vooral rustig aan gedaan. Ik heb veel tijd doorgebracht met de kinderen, maar ook genoeg tijd gehad om lekker in het zonnetje te zitten en te lezen. Het is echt heel mooi om te zien hoezeer Rachel vooruit gaat nu ze de speciale voeding krijgt én veel extra aandacht. Ze is echt veel levendiger en maakt al meer contact met andere kinderen. We leggen haar elke dag even op haar buik in de hoop dat ze zich vooruit beweegt of zich omdraait. Langzaam maar zeker komt er elke dag een beetje meer beweging in. Mooi om te zien en hopelijk kan ik haar vooruitgang volgen via de blogs van de nieuwe vrijwilligers die in september en oktober komen.
Maandagmiddag vertrok nanny Mary voor een week naar huis, naar haar eigen kinderen die nu bij hun oma wonen. Met haar koffer en tassen ging ze achterop de boda boda. Gift moest keihard huilen, echt hartverscheurend. Mary is voor de kleintjes eigenlijk als hun moeder, dus het was voor hem alsof de wereld verging. 's Middags was hij gelukkig alweer opgeknapt en zong hij alweer uit volle borst 'Hooooow do you dooooo?'. Hij is echt om op te vreten als hij dat doet, wat zou ik hem graag in mijn koffer willen stoppen en meenemen!
's Middags gingen Laura en Jolien weg, wat ook weer een emotioneel afscheid was. Vooral Congess en Grace vonden het afschuwelijk en toen zij huilden, moesten Jolien en Laura ook huilen. Ik ben benieuwd of ik zelf ook zal moeten huilen....
's Middags hebben we nog even lekker gedanst met de kinderen. Eén van hen had een afrikaans trommeltje waar hij flink op roffelde en die kreeg ik in mijn handen geduwd. Ik heb al mijn ritmegevoel in de strijd gegooid en al trommelend flink met mijn heupen geschud hihi. Sommige van de kleintjes konden het echt goed, superleuk om te zien.

Gisterochtend zijn we met Carter, Ayub en Rachel naar de tuin gegaan om naar de dieren te kijken. Ze vinden het altijd prachtig om de kippen, geiten, koeien, konijnen en varkens te zien. Het is voor hun echt een uitje, terwijl het maar 100 meter lopen is. En ook nu moesten ze van de nanny's weer hun allermooiste kleren aan. Ze voelen dan al meteen dat er iets speciaals staat te gebeuren, wat zeker bijdraagt aan de pret. Jammer is alleen dat er 5 anderen keihard gaan huilen als je wegloopt, maar we proberen steeds weer anderen mee te nemen.
Gistermiddag zijn we nog even bij Achieng langs gegaan. We hebben een lijstje gemaakt van dingen waarvan wij denken dat ze nodig zijn hier, die we graag voor ze willen kopen. We leggen met zijn drieën geld bij elkaar en Marit en Sientje gaan donderdag mee als ik naar het vliegveld gebracht word, zodat we dan in Kisumu alles kunnen kopen. Achieng schrok van sommige dingen, bijvoorbeeld dat er nog maar 5 handdoeken zijn. Het blijkt dat alles verdwijnt als sneeuw voor de zon. De nanny's nemen veel dingen mee naar huis. Dat is enerzijds heel erg, maar ik vind het ergens ook begrijpelijk. Zij zien hier immers al die kinderen die het relatief goed hebben, terwijl hun kinderen thuis misschien wel helemaal geen handdoek hebben. Toch is het natuurlijk verschrikkelijk dat het gebeurt. Daarom heeft Achieng gevraagd om alle spullen eerst bij haar te brengen. Zij maakt dan een inventarislijst en wijst personen aan die ervoor verantwoordelijk zijn. Hopelijk helpt dat. Tot onze grote verrassing heeft Achieng ons uitgenodigd voor een etentje bij de rivier vanavond, op mijn laatste avond. Superleuk dat ze dat voor ons drieën wilt doen en ik heb er echt enorm veel zin in. De locatie is echt prachtig en Achieng is een superlieve en interessante vrouw. Wat ze gaat koken is een verrassing, maar ze gaat in elk geval voor een paar lekkere Tuskers zorgen J Ik ben benieuwd...

Ik heb op dit moment echt gemengde gevoelens. Ik kijk er aan de ene kant naar uit om iedereen thuis weer terug te zien, maar als ik de lieve kindjes in mijn armen heb besef ik wel dat ik ze enorm ga missen. Wat zal er van hen worden na hun verblijf in Hope Home? En groeien de kleintjes wel goed? En hoe zal het gaan met Rachel? Blijft zij vooruitgang boeken en zal ze ooit kunnen lopen en praten? Hopelijk kan ik over een paar jaar nog eens terug komen en zien hoe het met hen allemaal gaat.

Ik zal vrijdag of zaterdag als ik weer thuis ben nog een stukje over mijn laatste avond, mijn afscheid en mijn terugreis erop zetten.

Veel liefs,

Linda