Inmiddels ben ik alweer meer dan een week thuis. De laatste dag en de terugreis zijn omgevlogen. Het etentje bij Achieng thuis was super. Lekker rustig met ons drieën (Marit, Sientje en ik), Achieng, Boniface en een vriend van hen. Het eten was weer heerlijk: ze hadden 's middags nog een varken voor ons geslacht. Echt ongelofelijk hoe lekker dat is, zo'n vers vlees krijg je hier niet! De tuskers smaakten ook heel goed ;)
Het was vooral heel fijn om even rustig met Acheing te kunnen praten. Het is een ontzettend intelligente vrouw, die veel weet van de wereld. Ze is heel vaak in België en Nederland geweest en is zich dus heel erg bewust van de verschillen tussen die werelden. Ik vind het echt enorm knap wat ze op poten heeft gezet en bewonderenswaardig hoe ze er elke dag weer alles aan doet om de kinderen het beste te geven. Na het gezellige etentje terug naar het huisje voor mijn laatste nacht. Ik heb vreselijk slecht geslapen, waarschijnlijk omdat ik wist dat ik naar huis moest.

Donderdagochtend ben ik naar de kindjes gegaan om afscheid te nemen. Eerst naar de kleintjes, die ik om de beurt even op mijn schoot heb gehad. Ik had het idee dat Gift echt aanvoelde dat ik naar huis ging. Normaal is hij super vrolijk en zit hij altijd te zingen en gekke bekken te trekken, nu was hij stilletjes en wilde hij alleen maar tegen me aan liggen. Dat maakte het voor mij nóg moeilijker om weg te gaan. Voor alle grotere kinderen had ik nog een klein cadeautje: de muziekinstrumentjes die ik uit Nederland had meegenomen, Ze kregen dus allemaal een fluit, mondharmonica of xylofoontje en je kunt je vast voorstellen wat voor een hels kabaal dat was... maar ze vonden het prachtig :-D Terwijl ze vrolijk bliezen en pingelden, kwam Achieng aan om mij gedag te zeggen. Zebedankte me en zei dat ik altijd welkom benom terug te komen.Ik heb mijn e-mail adres aan haar gegeven, zodat ze me op de hoogte kan houden van de voortgang van de kindjes.Zoals eerder gezegd, is ze zelf niet echt vaak daar. Ze heeft het erg druk met het regelen van alles 'achter de schermen' en wij zijn de laastste weken als het ware haar ogen en oren geweest.Toch zien/weten wij ook niet alles... Sinds de kinderen vakantie hadden (albijna 2 weken) kregen ze 's ochtends geen porridge meer. De eerste keer dat wijzezagen drinken, was meestal rond half 11 / 11 uur.Normaal kregen ze al porridge voordat de school begon, dus om half 8.Ons was dit wel opgevallen en we hebbenhet eronderling overgehad, maar wedachten dat het misschien normaal was, omdat er nu zonder school een ander dagritme was. Nu bleek dus dat dit niet zo was... Achieng kwam het huisje uit en zei 'vind jij het normaal dat de kinderen sinds gisteravond 18 uur nog nietste eten hadden gehad?'.Ik antwoordde dat dit zeker niet normaal was, maar dat het wel de afgelopen 2 weken al gebeurde. Achieng keek me ongelovig aan, draaide zich omen liep keihard huilend richting de keuken. Daar heeft ze de nanny'sflink uitgescholden en toen is ze huilend naar huis gelopen. Ik vond het echt hartverscheurend om haar zo te zien. Later smste ze ons nogdat ze de nanny's nu echt ging ontslaan. We hebben teruggestuurd dat we het daar zeker mee eens waren en dat de kinderen het beste verdienen. Het is toch vreselijk dat de kinderen geen eten krijgen, niet omdat er geen eten is, maar omdat mensen te lui zijn om het hen te geven... Gelukkig is dat nu opgelost. Ik hoorde van de meiden dat ze de dag nadat ik naar huis ging samen met Achieng een dagschema hebben gemaakt waar de nanny's zich aan moeten houden en dat Achieng op zoek is naar anderen. Hopelijk krijgen de kinderen dan nóg meer verzorging en liefde.

Om 11 uur kwam Boniface aan met zijn busje. Ik heb niet gehuild tijdens mijn afscheid. Het voelde allemaal een beetje onwerkelijk, het drong denk ik nog niet echt tot me door dat het nu echt voorbij was. Boniface bracht ons eerst naar de Nakumatt, waar we flinke inkopen hebben gedaan voor Hope Home. Een hele kar vol met luiers, bekers, zeep, wasteilen, speelgoed etc, etc. Helaas kon ik er niet meer bij zijn toen ze het gaven, maar ik kan me wel voorstellen hoe blij ze ermee waren :) Ik had Sientje 3000 shilling(ongeveer30 euro) voorgeschoten en ze ging even pinnen om me dat terug te betalen. Tsja en toen bleek dat de pinautomaat het niet deed. Ojee.... die 30 euro had ik toch echt nodig, anders had ik helemaal niets meer op het vliegveld. Boniface bracht ons naar een andere Barclays bank, maar ook die automaat was buiten gebruik. In die buurt waren nog twee automaten, maar dat waren geen internationale banken dus die werkten ook niet.. Boniface had nog een laatste tip voor een internationale bank en gelukkig deed de visa-card van Sientje het daar wel. Toch wel fijn dat ik nu gewoon iets kon eten en drinken op het vliegveld :-)

We kwamen veel te vroeg aan bij het vliegveld. Daar was het een drukte van belang. Er stonden allerlei schoolkinderen en er stonden allerlei prachtige bolides op de parkeerplaats. Ook was er veel politie op de been. Het bleek dat de minister president van Kenia elk moment kon landen! Het hele vliegveld was afgesloten en we moesten wachten tot hij naar buiten kwam.Boniface mocht ook niet meer van het terrein af.Vond ik helemaal niet erg, ik moest toch uren wachten dus dit was een welkome afleiding :-) Na 20 minuutjes wachten kwam de man met een heel gevolg aan mensen naar buiten. Ik denk dat ik hem gezien heb, maar het ging allemaal heel snel en ik heb natuurlijk geen idee welke het was haha. Toen was het echt tijd om alleen verder te gaan. Ik zat eerst 1,5 uur in de mini vertrekhal (het vliegveld is nog kleiner dan Beek). Toen kon ik inchecken. Ik heb voor de zekerheid nog maar even goed geinformeerd, maar nu zouden mijn koffers wel rechtstreeks doorgaan naar Amsterdam en ik kreeg al meteen beide boardingcards.

Het eerste vluchtje vond ik wel weer grappig: we waren effectief maar 30min. in de lucht, maar ze wilden toch per se iedereen iets te drinken geven. Dus sjeesden ze als een gek met dat karretje door het gangpad en voordat de laatste iets had, kwamen ze al langs met het afvalzakje. Eigenlijk besefte ik pas echt dat ik naar huis ging toen ik in dat vliegtuig zat. Ik voelde me ineens heel erg alleen zonder al die kindjes om me heen. Toen heb ik nog wel een paar traantjes gelaten...

In Nairobi heb ik rustig een kopje cappucino gedronken (heeeeeeerlijk na een koffieloze maand!), uitgebreid met mam gebeld (beltegoed moest op) en op de laptop mijn foto's nog maar eens gekeken. De vlucht naar Amsterdam was met KLM. Ik moet zeggen, echt een super maatschappij! Kenya Airways was ook prima, maar KLM is toch net een tikje beter. De stewardessen waren super aardig, het eten heerlijk en na het eten kreeg ik nog een lekkere likeur (destewardess zag blijkbaar aan me dat ik daar wel van hou, aangezien ze min of meer bleef aandringen dat ik er een moest nemen ;)). Ik heb The Hunger Games gekeken (super film!) en voordat ik het wist waren we weer in Nederland. Op Schiphol stonden pap, mam en Laura me op te wachten met een groot welkom thuis spandoek, echt hartstikke leuk :-) Was super om ze weer te zien. Na een stop bij Starbucks (hmmmm jammie Caramel Macchiato) nog 2,5 uur rijden naar huis. Gelukkig geen file gehad. Toen ik thuis kwam bleek mijn voordeur versierd met ballonnen en en welkom thuis. Ik dacht dat pap en mam dat hadden gedaan, maar dat was niet zo. Bleken de buren van het einde van de galerij het gedaan te hebben :-D Echt heel erg leuk en onverwacht, wat een lieve mensen! Ik ga ze snel een keer uitnodigen om foto's te kijken.

En nu heb ik dus alweer een week gewerkt... Ik had gedacht nu alweer gewend te zijn, maar dat valt toch heel erg tegen. Zo goed ging de aanpassing toen ik in Kenia aan kwam, zo moeilijk vind ik het nu om alles hier weer normaal te vinden. Waar maken mensen zich hier toch druk om?Toch hoop ik dat dit gevoel nooit weg zal gaan. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken en het heeft ervoor gezorgd dat ik nu nóg meer geniet van alles dat ik heb.

Allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve, grappige, leuke en ontroerende reacties. Echt super dat jullie zo met mij mee leefden. Dit maakte het schrijven van deze blog nóg leuker. Ter afsluiting plaats ik een fotoserie met van elk kindje een foto met daarbij het verhaal over hoe hij/zij bij Hope Home terecht is gekomen.

Afgelopen week plaatste Miranda een mooie foto op mijn Facebook die ze op het vliegveld in Kisumu had gemaakt: Een meisje dat zwaait met daarboven 'It's not goodbye, it's see you next time..'. En daar ga ik persoonlijk voor zorgen :-) Dus wie weet krijgt deze blog over een jaar of twee wel een vervolg...

Maar voor nu: nogmaals super bedankt allemaal en heel veel liefs,

Linda