It's not goodbye, it's see you next time...

Inmiddels ben ik alweer meer dan een week thuis. De laatste dag en de terugreis zijn omgevlogen. Het etentje bij Achieng thuis was super. Lekker rustig met ons drieën (Marit, Sientje en ik), Achieng, Boniface en een vriend van hen. Het eten was weer heerlijk: ze hadden 's middags nog een varken voor ons geslacht. Echt ongelofelijk hoe lekker dat is, zo'n vers vlees krijg je hier niet! De tuskers smaakten ook heel goed ;)
Het was vooral heel fijn om even rustig met Acheing te kunnen praten. Het is een ontzettend intelligente vrouw, die veel weet van de wereld. Ze is heel vaak in België en Nederland geweest en is zich dus heel erg bewust van de verschillen tussen die werelden. Ik vind het echt enorm knap wat ze op poten heeft gezet en bewonderenswaardig hoe ze er elke dag weer alles aan doet om de kinderen het beste te geven. Na het gezellige etentje terug naar het huisje voor mijn laatste nacht. Ik heb vreselijk slecht geslapen, waarschijnlijk omdat ik wist dat ik naar huis moest.

Donderdagochtend ben ik naar de kindjes gegaan om afscheid te nemen. Eerst naar de kleintjes, die ik om de beurt even op mijn schoot heb gehad. Ik had het idee dat Gift echt aanvoelde dat ik naar huis ging. Normaal is hij super vrolijk en zit hij altijd te zingen en gekke bekken te trekken, nu was hij stilletjes en wilde hij alleen maar tegen me aan liggen. Dat maakte het voor mij nóg moeilijker om weg te gaan. Voor alle grotere kinderen had ik nog een klein cadeautje: de muziekinstrumentjes die ik uit Nederland had meegenomen, Ze kregen dus allemaal een fluit, mondharmonica of xylofoontje en je kunt je vast voorstellen wat voor een hels kabaal dat was... maar ze vonden het prachtig :-D Terwijl ze vrolijk bliezen en pingelden, kwam Achieng aan om mij gedag te zeggen. Zebedankte me en zei dat ik altijd welkom benom terug te komen.Ik heb mijn e-mail adres aan haar gegeven, zodat ze me op de hoogte kan houden van de voortgang van de kindjes.Zoals eerder gezegd, is ze zelf niet echt vaak daar. Ze heeft het erg druk met het regelen van alles 'achter de schermen' en wij zijn de laastste weken als het ware haar ogen en oren geweest.Toch zien/weten wij ook niet alles... Sinds de kinderen vakantie hadden (albijna 2 weken) kregen ze 's ochtends geen porridge meer. De eerste keer dat wijzezagen drinken, was meestal rond half 11 / 11 uur.Normaal kregen ze al porridge voordat de school begon, dus om half 8.Ons was dit wel opgevallen en we hebbenhet eronderling overgehad, maar wedachten dat het misschien normaal was, omdat er nu zonder school een ander dagritme was. Nu bleek dus dat dit niet zo was... Achieng kwam het huisje uit en zei 'vind jij het normaal dat de kinderen sinds gisteravond 18 uur nog nietste eten hadden gehad?'.Ik antwoordde dat dit zeker niet normaal was, maar dat het wel de afgelopen 2 weken al gebeurde. Achieng keek me ongelovig aan, draaide zich omen liep keihard huilend richting de keuken. Daar heeft ze de nanny'sflink uitgescholden en toen is ze huilend naar huis gelopen. Ik vond het echt hartverscheurend om haar zo te zien. Later smste ze ons nogdat ze de nanny's nu echt ging ontslaan. We hebben teruggestuurd dat we het daar zeker mee eens waren en dat de kinderen het beste verdienen. Het is toch vreselijk dat de kinderen geen eten krijgen, niet omdat er geen eten is, maar omdat mensen te lui zijn om het hen te geven... Gelukkig is dat nu opgelost. Ik hoorde van de meiden dat ze de dag nadat ik naar huis ging samen met Achieng een dagschema hebben gemaakt waar de nanny's zich aan moeten houden en dat Achieng op zoek is naar anderen. Hopelijk krijgen de kinderen dan nóg meer verzorging en liefde.

Om 11 uur kwam Boniface aan met zijn busje. Ik heb niet gehuild tijdens mijn afscheid. Het voelde allemaal een beetje onwerkelijk, het drong denk ik nog niet echt tot me door dat het nu echt voorbij was. Boniface bracht ons eerst naar de Nakumatt, waar we flinke inkopen hebben gedaan voor Hope Home. Een hele kar vol met luiers, bekers, zeep, wasteilen, speelgoed etc, etc. Helaas kon ik er niet meer bij zijn toen ze het gaven, maar ik kan me wel voorstellen hoe blij ze ermee waren :) Ik had Sientje 3000 shilling(ongeveer30 euro) voorgeschoten en ze ging even pinnen om me dat terug te betalen. Tsja en toen bleek dat de pinautomaat het niet deed. Ojee.... die 30 euro had ik toch echt nodig, anders had ik helemaal niets meer op het vliegveld. Boniface bracht ons naar een andere Barclays bank, maar ook die automaat was buiten gebruik. In die buurt waren nog twee automaten, maar dat waren geen internationale banken dus die werkten ook niet.. Boniface had nog een laatste tip voor een internationale bank en gelukkig deed de visa-card van Sientje het daar wel. Toch wel fijn dat ik nu gewoon iets kon eten en drinken op het vliegveld :-)

We kwamen veel te vroeg aan bij het vliegveld. Daar was het een drukte van belang. Er stonden allerlei schoolkinderen en er stonden allerlei prachtige bolides op de parkeerplaats. Ook was er veel politie op de been. Het bleek dat de minister president van Kenia elk moment kon landen! Het hele vliegveld was afgesloten en we moesten wachten tot hij naar buiten kwam.Boniface mocht ook niet meer van het terrein af.Vond ik helemaal niet erg, ik moest toch uren wachten dus dit was een welkome afleiding :-) Na 20 minuutjes wachten kwam de man met een heel gevolg aan mensen naar buiten. Ik denk dat ik hem gezien heb, maar het ging allemaal heel snel en ik heb natuurlijk geen idee welke het was haha. Toen was het echt tijd om alleen verder te gaan. Ik zat eerst 1,5 uur in de mini vertrekhal (het vliegveld is nog kleiner dan Beek). Toen kon ik inchecken. Ik heb voor de zekerheid nog maar even goed geinformeerd, maar nu zouden mijn koffers wel rechtstreeks doorgaan naar Amsterdam en ik kreeg al meteen beide boardingcards.

Het eerste vluchtje vond ik wel weer grappig: we waren effectief maar 30min. in de lucht, maar ze wilden toch per se iedereen iets te drinken geven. Dus sjeesden ze als een gek met dat karretje door het gangpad en voordat de laatste iets had, kwamen ze al langs met het afvalzakje. Eigenlijk besefte ik pas echt dat ik naar huis ging toen ik in dat vliegtuig zat. Ik voelde me ineens heel erg alleen zonder al die kindjes om me heen. Toen heb ik nog wel een paar traantjes gelaten...

In Nairobi heb ik rustig een kopje cappucino gedronken (heeeeeeerlijk na een koffieloze maand!), uitgebreid met mam gebeld (beltegoed moest op) en op de laptop mijn foto's nog maar eens gekeken. De vlucht naar Amsterdam was met KLM. Ik moet zeggen, echt een super maatschappij! Kenya Airways was ook prima, maar KLM is toch net een tikje beter. De stewardessen waren super aardig, het eten heerlijk en na het eten kreeg ik nog een lekkere likeur (destewardess zag blijkbaar aan me dat ik daar wel van hou, aangezien ze min of meer bleef aandringen dat ik er een moest nemen ;)). Ik heb The Hunger Games gekeken (super film!) en voordat ik het wist waren we weer in Nederland. Op Schiphol stonden pap, mam en Laura me op te wachten met een groot welkom thuis spandoek, echt hartstikke leuk :-) Was super om ze weer te zien. Na een stop bij Starbucks (hmmmm jammie Caramel Macchiato) nog 2,5 uur rijden naar huis. Gelukkig geen file gehad. Toen ik thuis kwam bleek mijn voordeur versierd met ballonnen en en welkom thuis. Ik dacht dat pap en mam dat hadden gedaan, maar dat was niet zo. Bleken de buren van het einde van de galerij het gedaan te hebben :-D Echt heel erg leuk en onverwacht, wat een lieve mensen! Ik ga ze snel een keer uitnodigen om foto's te kijken.

En nu heb ik dus alweer een week gewerkt... Ik had gedacht nu alweer gewend te zijn, maar dat valt toch heel erg tegen. Zo goed ging de aanpassing toen ik in Kenia aan kwam, zo moeilijk vind ik het nu om alles hier weer normaal te vinden. Waar maken mensen zich hier toch druk om?Toch hoop ik dat dit gevoel nooit weg zal gaan. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken en het heeft ervoor gezorgd dat ik nu nóg meer geniet van alles dat ik heb.

Allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve, grappige, leuke en ontroerende reacties. Echt super dat jullie zo met mij mee leefden. Dit maakte het schrijven van deze blog nóg leuker. Ter afsluiting plaats ik een fotoserie met van elk kindje een foto met daarbij het verhaal over hoe hij/zij bij Hope Home terecht is gekomen.

Afgelopen week plaatste Miranda een mooie foto op mijn Facebook die ze op het vliegveld in Kisumu had gemaakt: Een meisje dat zwaait met daarboven 'It's not goodbye, it's see you next time..'. En daar ga ik persoonlijk voor zorgen :-) Dus wie weet krijgt deze blog over een jaar of twee wel een vervolg...

Maar voor nu: nogmaals super bedankt allemaal en heel veel liefs,

Linda

Een lach en een traan

Er is voor mijn gevoel alweer zoveel gebeurd de afgelopen dagen, dat ik toch maar besloten heb om er nog een verhaal op te zetten, voordat ik alles weer vergeten ben.

Na onze safari brak voor iedereen zo'n beetje de laatste week aan. Jolien en Laura zijn maandag vertrokken, ik vertrek donderdag, Sientje zaterdag en Marit zondag. Het is dus een week met gemengde gevoelens. Vol met heel veel plezier, maar ook met veel verdriet.

Dit begon al direct na onze terugkomst van de safari. Eén van de nanny's, Sharon, was ontslagen omdat zij haar werk niet goed deed. Ze kwam vaak te laat en lag vaak te luieren. Dit was nogal een shock voor iedereen, ondanks dat ze wel al meerdere waarschuwingen had gehad. Tijdens onze afwezigheid was er ook nog ruzie uitgebroken tussen de andere nanny's. Jolien en Laura hadden een gsm voor hen gekocht die ze moesten delen en daar ging het helaas mis. Vrijdagochtend kwam Achieng langs en hebben we even met haar gepraat. Het bleek dat dit soort ruzies heel vaak voorkomen en dat er telkens als Achieng even weg is wel weer iets gebeurt. Bovendien zijn er een aantal nanny's die erg lui zijn en die de jongere nanny's slecht beïnvloeden. Achieng zit hier echt heel erg mee. Ze moest huilen toen ze erover praatte en dat greep me ontzettend aan. Ze is zelf ook HIV positief en is heel erg bang dat haar mooie Hope Home ten onder zal gaan als zij er niet meer is. Het is heel erg lastig om goed en betrouwbaar personeel te vinden en daar worstelt ze elke dag weer mee. Ze vindt het vooral heel erg dat de kindjes er de dupe van worden dat de nanny's hun werk niet goed doen. We hebben geprobeerd om haar gerust te stellen en gezegd dat er heel veel mensen zijn die haar project een warm hart toedragen en haar werk voort zullen zetten. Achieng denkt er nu sterk aan om een aantal van de nanny's te vervangen, zodat ze niet meer alles voor lief nemen.

Zaterdag zijn Laura, Jolien en Marit met drie kinderen naar de dierentuin in Kisumu geweest. Sientje en ik vonden dit teveel verantwoordelijkheid en voelden ons daarbij niet prettig. We moesten dan met de kinderen op de boda boda, in de matatu, de tuktuk etc. We hebben daarom besloten om hier iets leuks met ze te doen. We hebben 6 kinderen meegenomen op een wandeltocht naar de rivier: Sarah, Phoebe, Mary, Ajosh, Nicky en Abongo. Toen we aan de nanny's zeiden dat we dat gingen doen, moesten ze meteen allemaal hun mooiste kleren aan. Dit maakte het voor hen natuurlijk extra speciaal en ze hadden al meteen een smile van oor tot oor. We begonnen onze tocht met aan elke hand een kind en de twee groteren liepen voor ons uit. De weg bleek toch wel erg lang voor die kleine beentjes en het was erg warm, dus we besloten om halverwege ergens te stoppen, op een mooi open plekje met uitzicht over het dal en de rivier. Daar hadden we een kleine 'picknick': iedereen kreeg een pakje sap en we hadden lekkere koekjes meegenomen. Ook hadden we de bellenblaas bij ons, dat vinden ze echt altijd fantastisch. Vooral nu ze maar met 6 kinderen waren en ze dus extra veel aandacht kregen. Op een gegeven moment kwam Sarah naar me toe met een verkrampt gezicht en gebaarde ze op haar broek. Die moest naar de WC. Ze zijn hier gewend om gewoon in het gras te plassen. Toen ik haar geholpen had met haar broek, ging ze 2 meter verder op haar hurken zitten en poepte ze een enórme hoop! De terugtocht was eigenlijk net iets te lang, op het laatste hingen ze min of meer aan onze armen, maar het was zeker een geslaagde middag.

Zondag ben ik 's ochtends met Sientje gaan wandelen. We wilden eerst het pad naar links nemen vanaf Hope Home, die kant waren we nog nooit op geweest. Maar door de hevige regen van de nacht ervoor was het vrijwel onbegaanbaar en moesten we na een paar minuten alweer omkeren. We besloten toen toch maar de andere kant op te lopen en ergens anders een afslag naar links te pakken. Het was uiteindelijk echt een heerlijke wandeling van ongeveer 1,5 uur. In de ochtendzon was het nog lekker en niet al te warm en onderweg kwamen we allerlei vriendelijke mensen tegen. De pastor van het dorp kwam met ons praten en ons bedanken voor onze inzet. Hij liet ons trots zijn jongste dochter zien. De weg was echt prachtig met mooie vergezichten. Ik wou dat ik die route vaker kon lopen! (dat is toch wel iets anders dan onze 'tour' he mam ;) )

Zondag was de laatste dag van Laura en Jolien en zij hadden daarom een mooi feestje voor de kinderen georganiseerd. We hadden het terras voor ons huis versierd met ballonnen en tafeltjes en stoeltjes klaar gezet. Op elke plek stond een plastic bordje, een mooi bekertje met ballonnen erop met daarin een kleurige servet én een lolly. De kinderen wisten niet wat ze zagen! Laura en Jolien hadden de hele ochtend in de keuken gestaan en een hele lading pannenkoeken voor ze gebakken. Er was ook nog suiker en jam voor erop, dat was echt smullen! Ze waren allemaal zó op! Echt superleuk dat de Belgische meiden dit bedacht hadden.

Maandag hebben we vooral rustig aan gedaan. Ik heb veel tijd doorgebracht met de kinderen, maar ook genoeg tijd gehad om lekker in het zonnetje te zitten en te lezen. Het is echt heel mooi om te zien hoezeer Rachel vooruit gaat nu ze de speciale voeding krijgt én veel extra aandacht. Ze is echt veel levendiger en maakt al meer contact met andere kinderen. We leggen haar elke dag even op haar buik in de hoop dat ze zich vooruit beweegt of zich omdraait. Langzaam maar zeker komt er elke dag een beetje meer beweging in. Mooi om te zien en hopelijk kan ik haar vooruitgang volgen via de blogs van de nieuwe vrijwilligers die in september en oktober komen.
Maandagmiddag vertrok nanny Mary voor een week naar huis, naar haar eigen kinderen die nu bij hun oma wonen. Met haar koffer en tassen ging ze achterop de boda boda. Gift moest keihard huilen, echt hartverscheurend. Mary is voor de kleintjes eigenlijk als hun moeder, dus het was voor hem alsof de wereld verging. 's Middags was hij gelukkig alweer opgeknapt en zong hij alweer uit volle borst 'Hooooow do you dooooo?'. Hij is echt om op te vreten als hij dat doet, wat zou ik hem graag in mijn koffer willen stoppen en meenemen!
's Middags gingen Laura en Jolien weg, wat ook weer een emotioneel afscheid was. Vooral Congess en Grace vonden het afschuwelijk en toen zij huilden, moesten Jolien en Laura ook huilen. Ik ben benieuwd of ik zelf ook zal moeten huilen....
's Middags hebben we nog even lekker gedanst met de kinderen. Eén van hen had een afrikaans trommeltje waar hij flink op roffelde en die kreeg ik in mijn handen geduwd. Ik heb al mijn ritmegevoel in de strijd gegooid en al trommelend flink met mijn heupen geschud hihi. Sommige van de kleintjes konden het echt goed, superleuk om te zien.

Gisterochtend zijn we met Carter, Ayub en Rachel naar de tuin gegaan om naar de dieren te kijken. Ze vinden het altijd prachtig om de kippen, geiten, koeien, konijnen en varkens te zien. Het is voor hun echt een uitje, terwijl het maar 100 meter lopen is. En ook nu moesten ze van de nanny's weer hun allermooiste kleren aan. Ze voelen dan al meteen dat er iets speciaals staat te gebeuren, wat zeker bijdraagt aan de pret. Jammer is alleen dat er 5 anderen keihard gaan huilen als je wegloopt, maar we proberen steeds weer anderen mee te nemen.
Gistermiddag zijn we nog even bij Achieng langs gegaan. We hebben een lijstje gemaakt van dingen waarvan wij denken dat ze nodig zijn hier, die we graag voor ze willen kopen. We leggen met zijn drieën geld bij elkaar en Marit en Sientje gaan donderdag mee als ik naar het vliegveld gebracht word, zodat we dan in Kisumu alles kunnen kopen. Achieng schrok van sommige dingen, bijvoorbeeld dat er nog maar 5 handdoeken zijn. Het blijkt dat alles verdwijnt als sneeuw voor de zon. De nanny's nemen veel dingen mee naar huis. Dat is enerzijds heel erg, maar ik vind het ergens ook begrijpelijk. Zij zien hier immers al die kinderen die het relatief goed hebben, terwijl hun kinderen thuis misschien wel helemaal geen handdoek hebben. Toch is het natuurlijk verschrikkelijk dat het gebeurt. Daarom heeft Achieng gevraagd om alle spullen eerst bij haar te brengen. Zij maakt dan een inventarislijst en wijst personen aan die ervoor verantwoordelijk zijn. Hopelijk helpt dat. Tot onze grote verrassing heeft Achieng ons uitgenodigd voor een etentje bij de rivier vanavond, op mijn laatste avond. Superleuk dat ze dat voor ons drieën wilt doen en ik heb er echt enorm veel zin in. De locatie is echt prachtig en Achieng is een superlieve en interessante vrouw. Wat ze gaat koken is een verrassing, maar ze gaat in elk geval voor een paar lekkere Tuskers zorgen J Ik ben benieuwd...

Ik heb op dit moment echt gemengde gevoelens. Ik kijk er aan de ene kant naar uit om iedereen thuis weer terug te zien, maar als ik de lieve kindjes in mijn armen heb besef ik wel dat ik ze enorm ga missen. Wat zal er van hen worden na hun verblijf in Hope Home? En groeien de kleintjes wel goed? En hoe zal het gaan met Rachel? Blijft zij vooruitgang boeken en zal ze ooit kunnen lopen en praten? Hopelijk kan ik over een paar jaar nog eens terug komen en zien hoe het met hen allemaal gaat.

Ik zal vrijdag of zaterdag als ik weer thuis ben nog een stukje over mijn laatste avond, mijn afscheid en mijn terugreis erop zetten.

Veel liefs,

Linda

Safari

De afgelopen week ben ik samen met Jolien, Laura en Marit 3 dagen op safari geweest naar Masai Mara. We zouden dinsdag om 07:00 uur opgehaald worden in Kadongo en hadden dus de boda-boda's om half 7 besteld. Bepakt en bezakt met onze reistassen werden we keurig op tijd naar Kadongo gebracht. Daar zijn we op een hoek gaan staan om te wachten. We zijn de enige mzungus (blanken) in de wijde omtrek, dus de chauffeur zou ons gemakkelijk moeten kunnen vinden. Om kwart voor 8 was er echter nog steeds niemand en het wachten begon nu wel vervelend te worden. Alle mensen om ons heen staarden ons aan en elke matatu die langskwam wilde ons mee hebben. Uiteindelijk hebben we naar het safari-bedrijf gebeld en de chauffeur zou er zo aankomen. Om 8 uur was hij er inderdaad en toen begon onze 4 uur durende rit naar Masai Mara.

Het eerste stuk van de weg was nog prima verhard en het schoot lekker op. We reden door dorpjes richting Kisii en daarna verder richting Kilgoris. Het landschap onderweg was prachtig, door groene heuvels en bergen en langs theeplantages. Helaas hield in Kilgoris, na ongeveer 2 uur rijden, de verharde weg op. Vanaf daar was het nog eens 2 uur over een hobbelige zand-/modderweg. Wát een rit! We werden helemaal door elkaar gerammeld en ik heb er flink wat blauwe plekken aan over gehouden. Uiteindelijk kwamen we over een heuvel heen en strekte zich voor ons de Masai Mara uit. Wat een prachtig uitzicht! Dit was het Afrika zoals je het je voorstelt: grote gele grasvlaktes met hier en daar een boompje, onderbroken door groene bosjes en prachtige bergen. Zo ver als we konden kijken was er alleen maar prachtige natuur. We daalden de berg af via een smal paadje vol met keien en belandden bij een toegangspoort: Oloololo gate. Hier begon meteen onze eerste game-drive. De chauffeur deed het dak van het busje omhoog en het dieren spotten kon beginnen. We zagen meteen al een overvloed aan giraffen, zebra's, antilopen etc. Ik had niet verwacht om meteen al zoveel dieren te zien! Ook hadden we het geluk dat we al vrij snel olifanten van heel dichtbij zagen.

Bij de Mara River mochten we even uitstappen en hebben we te voet de oevers verkend, samen met een security-guide die ons beschermde met zijn enorme geweer. We hebben heel veel nijlpaarden gezien en twee krokodillen. Ik begreep toen het enorme geweer wel beter J Ineens moesten we heel stil zijn: in de bosjes niet ver van ons stond een groepje olifanten! Ik zou toch niet graag oog in oog met ze komen te staan... gelukkig bleven ze in de bosjes en konden we stilletjes langs sneaken.

Na deze voettocht in de felle zon hadden we allemaal superveel honger. We hadden om half 6 ontbeten en nog niet gelunched en het was inmiddels bijna 2 uur. Gelukkig reden we vanaf hier door naar ons Camp, dat zich bij de Ololaimutiek Gate bevond. Het Camp was echt prima, elke tent had een eigen badkamer met een douche met warm (!!!) water en een toilet. De achtermuur van de badkamer was van steen en de rest van tentdoek. Echt een prima onderkomen en prachtig gelegen, nét buiten de poort van het park. Nadat we gelunched hadden en even gerust, gingen we weer het park ik voor een game drive. Helaas zat het weer nu niet echt mee en begon het al gauw te regenen en te onweren. We zijn dus al vrij snel weer terug gekeerd. Vanaf 7 uur kon je dineren (rijst met vlees, pasta, groenten etc., was allemaal heel lekker) en na het diner sliepen we eigenlijk al snel.

Na een heeeeerlijke warme douche en een lekker ontbijtje met pannekoeken gingen we woensdag om 7 uur weer op pad. Elk busje is uitgerust met een radio-systeem, waarop chauffeurs met elkaar communiceren waar dieren zich bevinden en die ochtend hadden we echt heel veel geluk. Na een tijdje rondrijden zagen we ineens een heleboel busjes bij elkaar staan in de buurt van een boom: een luipaard! Echt helemaal super dat we die konden zien. Het was wel een redelijke afstand, maar mijn nieuwe camera met 18x zoom heeft zijn geld goed opgebracht! Wat een mooi dier! Om het allemaal nog wat mooier te maken, bleek dat we vast zaten in de modder (dat was trouwens de dag ervoor ook al eens gebeurd) en wel precies op de beste plek om het luipaard te zien. Niemand mocht de auto verlaten omdat we te dicht in de buurt van het luipaard waren, dus we moesten wachten op de security. En terwijl minstens 15 busjes zich om ons heen verdrongen om een glimp van het luipaard op te vangen, hadden wij álle tijd om foto's te maken hihi. Toen we weer losgetrokken waren uit de modderpoel, vervolgden we onze weg en al na 15 minuten kwam het volgende hoogtepunt: een leeuwenechtpaar! Ze waren echt helemaal omsloten door busjes, wat ik eigenlijk wel zielig vond, maar het was ook wel heel erg cool om ze van zo dicht bij te zien. Helaas konden we er niet lang stilstaan, want het was in het gras en daar mogen eigenlijk geen auto's rijden. Dus voordat de security er was moesten we weer weg zijn.

Na deze enerverende ochtend, waarop we trouwens nog veel meer dieren hebben gezien, gingen we terug naar het Camp. Vanuit daar gingen we te voet op pad samen met een paar Masai-mannen om hun dorp te bekijken. We moesten er wat voor betalen (15 euro p.p.), maar ik vond het zeker de moeite waard. De mannen hebben voor ons gedanst, een vuur voor ons aangestoken met 2 stokjes en we mochten een huisje van binnen zien. De huisjes zijn gemaakt van takken en koeienpoep en ze zijn minuscuul en super donker. Het is echt moeilijk voor te stellen dat daar gewoon mensen in wonen! Na een korte zang/dans van de vrouwen bezochten we het marktje waar ze souvenirs aan de man probeerden te brengen en daarna gingen we weer terug naar het Camp. Na de lunch hebben we nog even lekker in het zonnetje gezeten en toen was het weer tijd voor een game drive. Helaas zat ook nu het weer niet echt mee. Bovendien waren veel wegen onbegaanbaar door de regen van de vorige dag en nacht, waardoor we eigenlijk alleen op de grotere wegen konden blijven en niet zo ver het park in konden. Helaas hebben we dan ook niet zoveel dieren meer gezien.

Donderdagochtend zijn we weer heel vroeg vertrokken. De wegen waren nog slechter dan de dag ervoor, maar omdat er nu wat meer busjes reden, konden we wel de kleinere weggetjes op, we konden elkaar immers helpen als we vastzaten. Dat gebeurde ook, en niet zo'n beetje! We zaten echt helemaal in de blubber vast. Gelukkig waren er Zwitsers in de buurt met een grote 4-wd (helemaal uit Zwitserland met de auto!) en die hebben ons los getrokken. Daarna zijn we toch maar weer wat meer op de grotere wegen gebleven. Toch hebben we nog een leeuw gezien, die ik eigenlijk nog mooier vond dan de anderen, omdat hij prachtig in het landschap lag en niet omsingeld was door busjes. We reden verder door en kwamen bij de grens met Tanzania. Vlak naast de grenspaal lagen in de bosjes vrouwtjesleeuwen met hun welpen! Het was helaas bijna onmogelijk om er een goede foto van te krijgen, maar wel heel cool om te zien! Uiteindelijk kwamen we weer bij de Mara River, waar we even naar het toilet konden en op een brug nog wat foto's konden maken. Ook daar hadden we weer geluk: er lagen twee dode wildebeesten in de rivier, die de oversteek niet gehaald hadden. Vlak in de buurt doemde ineens een grote krokodil op! We hadden gehoopt dat hij de beesten op ging eten, maar hij bleef lui op zijn plaats liggen. We hebben toch nog een paar mooie foto's kunnen maken. Aan de andere kant van de rivier kwam toen ineens een nijlpaard uit het water, dus die hebben we ook nog snel vast kunnen leggen. Vanaf de Mara River moesten we binnen 1 uur het park uit zijn: het gedeelte waar we toen doorheen reden, viel namelijk onder een ander reservaat, waarvoor we niet betaald hadden. We mochten er dus alleen doorheen rijden en niet stoppen. Binnen 45 minuten waren we weel bij de Oloololo Gate en toen was het wéér 2 uur over de hobbelweg. Die was op sommige plekken bijna in een moeras veranderd en ineens zaten we weer vast in de modder. Gelukkig waren er een paar voorbijgangers die wilden helpen. Terwijl wij ernaast stonden te kijken, duwden zij met zijn allen de bus uit de modder, waardoor ze zelf echt helemaal onder hingen. Ik was ze erg dankbaar voor hun hulp! Toen we weer in Kilgoris aankwamen en in de verte de verharde weg zagen liggen, waren we enorm blij. Wat ga ik de mooie wegen in Nederland waarderen! 3 dagen vrijwel alleen maar op hobbelwegen rijden is echt geen pretje! Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij de Nakumatt in Kisii om nog een paar boodschappen te doen en uiteindelijk waren we weer mooi op tijd terug in Kadongo. De lucht vulde zich toen met zwarte wolken en we wilden zo snel mogelijk een boda boda, omdat ze in de regen amper kunnen rijden en we de weg dit keer niet konden lopen met al onze tassen! Gelukkig waren we net voor de regen binnen, al was het ritje dit keer niet zo fijn: mijn boda-man reed echt als een gek over de weggetjes, ondanks mijn herhaaldelijke verzoeken om rustig aan te doen. Maarja, nu waren we in elk geval voor de regen binnen.

Inmiddels is het alweer zaterdag. Nog maar een paar dagen en ik vertrek alweer richting Nederland! Donderdagavond vlieg ik en vrijdagochtend kom ik heel vroeg aan op Schiphol. Het is echt ongelofelijk hoe snel deze weken zijn omgevlogen. Ik zal aan het einde van de week een verhaaltje erop zetten over mijn laatste week, maar dat zal misschien zijn als ik alweer in Nederland ben.

Tot snel allemaal!!!

Linda

Babyhuis

Inmiddels zit mijn week in het babyhuis er alweer op. Ik heb ontelbare luiers verschoond, kinderen naar bed gebracht en vooral uuuurenlang kinderen op schoot gehad. Het was een hele leuke, maar ook een zware week. Gift en Isha gaan normaal overdag naar school, maar omdat deze week de 'eindexamens' waren en zij daar te jong voor zijn, bleven ze thuis. De andere kinderen hadden ook vanaf donderdagmiddag vrij, de school is vanaf nu een paar weken dicht. We kwamen daardoor echt ogen en oren tekort. Normaal kun je de 5 baby's in je eentje wel managen, maar met de groteren erbij was het echt heel lastig. Er was constant wel íemand aan het krijsen en echt iedereen wilt aandacht van je. Liefst kruipen ze met 5 tegelijk op je schoot en er hangt er nog een aan elke arm. Af en toe deed het echt pijn en ik heb er een paar blauwe plekken aan overgehouden. Maar het was ook érg leuk om met ze te spelen. Vooral de kleinsten, maar ook de groteren, hebben nooit echt geleerd om te spelen. Het is dan wel mooi om te zien hoe ze genieten als wij dingen met hen doen, of van de ballonnen die ze kregen. Ook de handpoppen zijn een groot succes. Toevallig hebben nog 2 andere meiden die meegenomen.

Wat wel echt minder is, is dat de nanny's door ons érg lui worden. Uiteraard zijn we hier om te helpen en hen werk uit handen te nemen, maar de laatste 2 dagen hebben ze zelf nauwelijks iets gedaan. Ze lagen allemaal samen op de bank te chillen met een muziekje en wij moesten ons maar met de kinderen bezig houden. Ze zijn ook erg laks met een heleboel dingen. Zo is Rachel deze week naar het ziekenhuis geweest omdat ze een hele grote achterstand heeft, zowel qua groei als qua motoriek, reacties etc. Ze is 1,5 jaar, maar weegt maar 4,6 kilo en kan zich nog niet voortbewegen en maakt nauwelijks geluid. Ze blijkt zwaar ondervoed en heeft bloedarmoede. Ze heeft van het ziekenhuis speciaal voedsel gekregen; porridge die ze 3 keer per dag moet drinken en zakjes met een soort hele zoete pindakaas waar allerlei voedingsstoffen aan zijn toegevoegd. De nanny's zijn echter te lui om haar de speciale porridge te maken en ook het pinda-goedje kreeg ze alleen als wij het vroegen.

Gisteren zag Sientje ineens dat Isha een klein flesje in zijn handen had. Bleek dat hij een flesje antibiotica had gepakt en half leeg had gedronken. Veel baby's zijn ziek en krijgen allerlei medicijnen en die staan gewoon open en bloot en kinderen kunnen er gemakkelijk bij. We hebben meteen de nanny's geroepen, maar die deden er nogal laconiek over. Hij kreeg een beker melk, dat zou wel helpen. Sientje heeft toen maar snel de bijsluiter gelezen en daar stond gelukkig op dat het niet dodelijk was, maar dat hij er wel flink ziek van kan worden. Gelukkig viel dat uiteindelijk mee.

Even later kwamen we de kamer in en bleek iemand van de nanny's Anne-Marie zonder luier in de maxi-cosi gelegd te hebben. Het meisje heeft diarree en heeft werkelijk alles ondergescheten. Een ander kindje vond het wel leuk en heeft er met een stok in geroerd en de hele vloer ermee ingesmeerd. Erg fijn om dat te vinden... we hebben het de nanny's toch echt zelf op laten ruimen, dat ging ons wat te ver.

Uit deze dingen blijkt een mentaliteit die je je in Nederland bijna niet voor kunt stellen. Ik vind het enorm frustrerend dat ik hier niets aan kan doen. We hebben wel besloten om er met Achieng over te gaan praten, omdat we vinden dat de nanny's wat meer verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik begrijp dat het voor hen een heel zwaar leven is; ze werken 7 dagen per week en wonen in het babyhuis. Nanny Mary heeft zelf kinderen, die ze maar een paar weken per jaar kan zien. Het is natuurlijk logisch dat zij er even van profiteren nu wij er met zovelen zijn om te helpen, maar het gaat nu wel te ver.

Na gisteren vind ik het eigenlijk wel lekker om nu even een dagje niks te moeten. Vanochtend zijn we weer met de boda boda naar Kadongo gegaan en hebben we het ziekenhuis bezocht. We zijn daar rondgeleid door dokter George. Hij vond het een hele eer dat we langs kwamen en liet ons graag alles zien. Het is werkelijk ongelofelijk, ik kan het bijna niet omschrijven. Maar ik heb de foto's erop gezet en ik denk dat die voor zich spreken!

Nu zitten we hier in de 'dorpskroeg' om onze laptops, camera's en telefoons weer even goed op te laden. Helaas kan het electriciteitsnetwerk dat hier niet zo goed aan, dus toen we alledrie onze laptop instaken begaf de boel het. We moesten een uur wachten en toen hadden we gelukkig weer stroom.

A.s. dinsdag t/m donderdag gaan we op safari naar Masai Mara. Ik zal daarna weer een nieuw verhaaltje schrijven met mijn safari-avonturen!

Veel liefs,

Linda

Nijlpaarden en feestjes

Het is alweer een aantal dagen geleden dat ik een verhaal gepost heb en voor mijn gevoel is er weer zo ontzettend veel gebeurd dat ik het niet eens meer allemaal weet! Inmiddels ben ik hier alweer 2 weken, de tijd vliegt echt voorbij. Ik voel me hier steeds meer thuis en geniet van elke dag. Wat is het toch heerlijk om zoveel buiten te leven. Ik stond 's ochtends te wassen tussen de rondscharrelende kippen, koeien, vogels én een ezel. En ik haal zoveel energie uit de kinderen, daar doe je het toch allemaal voor.

De afgelopen week was qua werk vrij rustig. Het wassen met Sharon was erg leuk. Sharon kletst enorm veel en is super grappig. Ze is zo gek als een deur en houdt van dansen en zingen. Ze is ook erg nieuwsgierig en stelde me honderd en een vragen over mijn leven in Nederland. Het liefst zou ze met me meegaan, maar ik heb haar proberen uit te leggen dat het voor mij toch ook allemaal erg duur is. Ik heb haar een paar keer wat koekjes gegeven en ze was er helemaal blij mee. Het is soms echt beschamend hoe lekker wij hier eten tegenover hen. Voor Nederlandse begrippen eten we heel eenvoudig, maar vergeleken met de Kenianen is het echt heel luxe. Veel verse groenten en fruit, rijst en pasta. Vlees is wel echt een luxe en krijgen wij ook niet vaak. Alles wat we over hebben van ons eten geven we aan de nanny's en daar zijn ze echt blij mee.

Afgelopen dinsdag is Peter van Doingoood hierheen gekomen uit Mombasa om ons allemaal even te spreken. We hebben een gesprek gehad samen met Achieng, Lynn en alle vrijwilligers. Het was erg fijn om even te praten en ervaringen te delen. Peter is een ontzettend leuke man vol grapjes en het is goed dat hij ook hier de boel in de gaten houdt. Later hoorde ik van Sharon dat hij ook bij de nanny's heeft rondgevraagd hoe wij ons werk doen, ik heb gelukkig alleen maar complimenten gekregen!

Afgelopen weekend zijn we een weekendje naar Kisumu geweest. Laura en Jolien waren al twee dagen eerder gegaan en hadden een ander hotel, ik ben met Marit, Miranda en Sientje (die is vorige week aangekomen) zaterdagochtend vroeg vertrokken. Weer eerst een ritje op de boda boda, toen in de Matatu. Die zat werkelijk helemaal volgepropt. Op de 15 zitplekken zaten op een gegeven moment 20 volwassenen en 4 kinderen! Het was op zijn zachtst gezegd oncomfortabel. Bovendien reden we zo hard als een raket, dus we hebben wel wat angstige momenten gehad! Gelukkig zijn we heelhuids aangekomen in Kisumu. Eerst ingecheckt in ons hotel: The Duke of Breeze. Het is een hotel met Nederlandse eigenaren en voor 13 euro per nacht incl. ontbijt is het echt prima. Vergeleken met ons huisje hier in Hope Home is alles eigenlijk vrij luxe. Vooral de warme douche! Na het inchecken hebben we even wat gegeten en gedronken bij de Nakumatt en toen door naar de bank, omdat we nog geld moesten overmaken voor de safari die we volgende week gaan doen. Helaas waren we net 10 minuten te laat daar en mochten we niet meer naar binnen. Dat was wel even balen, maar we gaan zorgen dat we deze week nog het geld kunnen overmaken.

Vanaf de bank hebben we twee tuktuks genomen naar het hippopoint, een uitkijkpunt aan het Victoriameer. Ik had me daar iets bij voorgesteld wat vrij toeristisch was, maar we waren er de enigen! Er was verder één souvenirkraampje met kettinkjes en armbandjes en je kon er een boottochtje maken. Na een tijdje afdingen hebben we besloten om een tocht van één uur te maken, waarbij we een redelijke kans zouden hebben om nijlpaarden te zien. En jawel hoor, na 20 min. varen waren ze er! Het waren er twee, een mannetje en een vrouwtje en ze waren echt prachtig! Op een gegeven moment kwamen ze wel érg dichtbij de boot, ik moest er niet aan denken dat ze op ons af zouden komen. Ik heb gelukkig wel hele mooie foto's kunnen maken. Eenmaal terug aan land hebben we het mannetje van het souvenirkraampje zielsgelukkig gemaakt: we hebben samen voor 4000 shilling (40 euro) aan armbandjes gekocht. Hij was helemaal blij en wilde een foto maken van ons allemaal met onze aanwinsten, erg leuk. Toen weer met de tuktuk terug naar het hotel, waar we ons geïnstalleerd hebben in de rooftop bar. Een hele fijne plek, met een lekkere cocktailkaart en halve liters bier voor maar € 1,70! Ook hadden ze gratis wifi en konden we eindelijk weer onze laptops fatsoenlijk opladen. Na een paar uurtjes chillen hebben we een hamburger met friet gegeten in het restaurant. Die viel erg tegen, dat was wel jammer. Maarja, het was in elk geval weer eens iets anders dan het tomaten-groenteprutje dat we hier elke dag eten. 's Avonds zijn Laura en Jolien nog gekomen en hebben we samen cocktails gedronken. Ik voelde me ineens echt alsof ik op vakantie was! Na een vrij korte nacht en een heeeeerlijke warme douche zijn we gaan ontbijten: toast met een eitje en een worstje. Toen met de tuktuk richting de Nakumatt, waar we weer flink wat hebben ingeslagen. Daarna met al onze zakken en tassen weer richting het matatu-station, waar we werkelijk belaagd werden door allerlei mannen. Het was echt niet leuk en ik was blij toen we eindelijk in een busje zaten. Daar hebben we nog een half uur in moeten wachten tot we vertrokken, maar de terugreis was in elk geval wat aangenamer dan de heenweg.

We waren gelukkig op tijd terug in Hope Home, want we werden om 4 uur verwacht bij de rivier voor een feestje: Achieng had iets voor ons georganiseerd. Ze wilde graag een feestje voor ons geven nu we er allemaal nog waren (Miranda vertrekt morgen naar huis). We wisten totaal niet wat we konden verwachten. Het feestje werd gegeven bij de huisjes van Achieng die aan de rivier liggen, ongeveer een half uur lopen vanaf Hope Home. Het was werkelijk een adembenemende locatie, met een prachtig uitzicht over de rivier en de groene heuvels. Dit had ik echt niet verwacht! Er stond een lange tafel in het gras en de bbq stond al aan: ze hadden een varken voor ons geslacht! Na een drankje en chips liepen we een stukje naar beneden tot aan de rivier: Achieng had geregeld dat we een boottochtje konden maken. Helaas bleek onze boot zo lek als een zeef en konden we er niet echt van genieten. Vooral Miranda vond het erg eng, dus besloten we na 10 minuten al dat we graag terug wilden. Helaas vond het mannetje dat roeide dat geen goed idee en duurde het nog minimaal 20 min. totdat we weer aan de kant waren. Onderweg heb ik wel nog een paar hele mooie vogels gezien.

Terwijl we even een drankje dronken voor het eten, kwam er ineens een busje aan. Het bleek dat Achieng een band had geregeld! Een keyboard, boxen, trommels, microfoons én een aggregator voor de stroom werden opgezet en aangesloten en het feest kon beginnen! De muziek schalde echt keihard door de omgeving en het duurde niet lang of er begonnen zich mensen om ons heen te verzamelen. Het voelde heel ongemakkelijk dat wij daar zo uitgebreid en lekker zaten te eten en zij alleen maar toe konden kijken. Naast het varken was er kip op de bbq en er waren chapati's, couscous, courgette met tomaat en greens. Het was echt ontzettend lekker. Verder was er wijn, bier en fris. Ik moet zeggen dat de halve liters Tusker (Keniaans bier) wel erg goed smaakten! Na het eten ging de band pas echt los. Er kwamen meer en meer mensen en het werd één groot openlucht feest. Niet alleen de vrijwilligers, Achieng, haar man en dochter deden mee, het hele dorp was uitgelopen en de 'dansvloer' werd steeds voller. Jong en oud deed mee en vooral de kinderen hadden echt goede moves! Het was heerlijk om te dansen in de open lucht op de Afrikaanse muziek en iedereen wilde graag even met ons dansen. Tegen 10 uur werden een aantal meiden moe en wilden ze graag naar huis. Samen uit, samen thuis besloten we, dus ik moest het feest helaas alweer verlaten. Boniface zou ons met het busje brengen. Maar we moesten eerst even gaan zitten van Achieng... ineens kwam ze met een microfoon en kregen we een boel speaches: van Achieng zelf, van de vertegenwoordiger van de jeugdvereniging, de vertegenwoordigster van de vrouwenclub én van de dorpsoudste. We werden overladen met bedankjes en 'blessings' en werkelijk de hemel in geprezen. Ze hoopten vooral heel erg dat we terug zouden komen. Het voelde best ongemakkelijk dat het hele dorp om ons heen stond en we zo toegesproken werden, maar het had ook echt iets speciaals. Ik voel me hier écht welkom en ik vind het zo'n ontzettend mooie ervaring dat ik eventjes deel uit mag maken van deze samenleving. Na de speaches moesten ook wij iets zeggen en natuurlijk kreeg ik de microfoon in mijn handen gedrukt. Ik weet al niet meer wat ik allemaal gezegd heb, maar ze vonden het fantastisch, vooral toen ik op het laatste zei dat ik me zo welkom voelde en heel graag nog eens terug zou willen komen.

Na de speaches gingen we naar huis, maar niet voordat we Achieng allemaal uitgebreid bedankt hebben voor haar gastvrijheid. Wat een mooie, sterke en aardige vrouw is het toch! De terugrit naar huis was een angstige tocht. Boniface had al veel teveel gedronken en liever stapten we niet in, maar we hadden niet veel keus. Het pad was echt enorm hobbelig, we moesten zelfs een trap af!! En dat in een busje dat volgeladen was met 10 personen en met een ladderzatte chauffeur. Gelukkig hebben we ook dat overleefd en lag ik om 11 uur moe maar ontzettend tevreden in mijn bedje. Het was echt een avond om nooit te vergeten.

Deze week werk ik in het babyhuis en de eerste dag zit er alweer op. Helaas zijn de kleintjes op dit moment allemaal ziek. Vorige week moesten er al twee naar het ziekenhuis en vandaag was Mak heel erg ziek. Hij had zijn hele bed ondergekotst en 38.3 graden koorts. Ook met hem is de nanny toen maar naar het ziekenhuis gegaan. Het bleek dat hij zware longontsteking had, het arme mannetje! Echt allemaal hebben ze een heel naar hoestje, hopelijk wordt het niet nog erger. Ik denk in elk geval dat ik mijn handen vol zal hebben aan ze deze week. Ik begin nu langzaam te wennen aan de stank van de poep- en plasluiers en ben al enigszins behendig in het vouwen en aantrekken van de katoenen luiers. Dat komt dus wel goed. Het weer is nu ook een stuk beter dan vorige week, dus ik zit lekker buiten op de veranda met ze.

Nogmaals bedankt voor al jullie lieve reacties, ik probeer de volgende update wat sneller te doen want nu is mijn verhaal wel erg lang!

Veel liefs,

Linda

Weekend in Kenia

Weekend in Kenia....

Afgelopen weekend zat weer vol met avonturen! Zaterdag ben ik samen met Marit naar de Nakumatt (grote supermarkt) in Kisumu geweest. Want elke ochtend en middag een witte boterham met pindakaas dat begint wel te vervelen. In Nederland loop je even naar de AH om de hoek, hier is het bezoek aan de supermarkt een hele dagtocht. We vertrokken om 8 uur 's ochtends met de boda boda (een soort motortaxi) vanuit Hope Home. Deze bracht ons naar Kadongo, een dorpje ongeveer 7 km van hier. Dat gaat over een hobbelige modderweg, door een prachtig landschap. We zitten hier middenin de groene heuvels en in het ochtendlicht ziet het er echt uit als een schilderij! In het begin was het wel een beetje akelig om met zijn tweeën op de boda boda te stappen, maar het wende snel en het was een heerlijk ritje. In Kadongo stapten we op de matatu, een klein busje waarin 15 personen passen, maar waar ze er meestal 20 inproppen. We hadden nu geluk, er zat op elke stoel één mens. Om 10 uur zoiets kwamen we aan in Kisumu. Dat was wel eventjes een beetje akelig; er kwamen meteen 20 mannen op ons af die ons op hun boda boda of tuktuk wilden of die ons iets wilden verkopen. Sommigen pakten me vast bij mijn arm, dat was niet zo fijn. Maar toen we eenmaal weg waren van de matatu-standplaats, viel het allemaal erg mee. We zijn te voet naar de kleine Nakumatt gelopen, omdat daar een winkel van Safaricom ligt (de Afrikaanse KPN), waar Marit een internetstick wilde kopen. Onderweg moesten we een aantal keer de weg vragen, maar het ging prima. Daarna hebben we de tuktuk genomen naar de grote Nakumatt en daar heb o.a. ik fruit, jam, la vache qui rit en drinken gekocht. Ik kon niet teveel inslaan, want het moest nog op de boda boda passen. Toen weer de tuktuk terug naar het matatu-station en daar werden we meteen een busje ingeloodst. Daarin werden we werkelijk belaagd door verkopers van vanalles en nog wat; nootjes, snoep, popcorn, drinken, koekjes, ijsjes, sokken, nagelknippers, sloten, pennen, dvd's, prenten, rammelaars etc. etc. Het werd op een gegeven moment echt irritant, dus gingen we de hele tijd met elkaar praten, dan gaven ze het sneller op. We hebben in totaal 2 uur in het bloedhete busje zitten wachten tot ze vertrokken! Ze vertrekken namelijk pas als álle stoelen vol zitten. Na 2 uur hadden ze er 20 mensen ingepropt en reden we de rit van ongeveer 1,5 uur terug. Toen weer met de boda boda naar Hope Home en om 16:00 uur waren we weer terug. Dat was dus een hele dagtocht! 's Avonds heeft nanny Emily voor het eerst weer voor ons gekookt: heerlijke chapati's (een soort pannenkoek/wrap) met een prutje van bonen / spliterwten met tomaat, ui etc. en lekker gekruide 'greens'. Jammie jammie!

Ook zondag was weer een enerverende dag... het begon met een gillende Marit op de veranda.... er bleek een rat voor de deur te liggen! Marit kon geen kant op, want het buitenhek zat op slot en de rat lag precies voor de andere deur. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt, ben over de rat heen gesprongen, heb snel het slot van de buitendeur gehaald en Marit en ik zijn naar buiten gesprongen. We hebben de nanny's geroepen en een van hen heeft er met een schoen op geslagen; hij bleek gelukkig dood! Ze hebben hem met een doekje opgepakt en ver weg gegooid. Toen de rat weg was, keerde de rust weer terug.

Na een handwasje ben ik toen met Marit en Miranda met de boda boda naar Kadongo gegaan. We bellen steeds boda Joshua,die al van verre Linda Linda riep en mij maar wat graag dicht tegen zich aan op zijn motor wilde hebben :S. In Kadongo hebben we in een bar/restaurant (eigenlijk een schuur met plastic tafels en stoelen waar heel hard de muziek aan staat en waar een haan vrolijk overal tussendoor scharrelt) onze laptops helemaal opgeladen. Dat gaat hier in het huisje bijna niet, dus het was fijn om hem even goed op te kunnen laden en even op internet te kunnen. We betaalden er 50 cent voor een halve liter fanta. We hebben 100 shilling (ongeveer 1 euro) gegeven omdat we ook hun stroom gebruikt hadden. Ze deden er ook alles aan dat het werkte; stonden zelf op en trokken hun gsm uit de stroom zodat wij daar konden zitten. Het verlengsnoer maakte rare geluiden en af en toe kwamen er vonken vanaf, maar het is gelukt! Toen begon het ineens te regenen en belden we snel boda boda Joshua weer om ons terug te brengen naar Hope Home. In de regen rijden de boda boda's namelijk niet, omdat de modderweg in de heuvels dan te glad wordt. Normaal zit ik met Marit op één motor, maar ze wilden er nu één per persoon vanwege het weer. Toen begon ik al een beetje onraad te ruiken... in de stromende regen vertrokken we vanuit Kadongo, we waren al snel doorweekt. Joshua moest nog even stoppen om te tanken en de twee anderen reden al door. Ik dacht o my god dalijk moet ik alleen met hem die weg op! Meteen toen we vanaf de verharde weg het modderweggetje opreden, begon de motor te slippen. Ik vond het super eng en greep me aan hem vast. 50 meter verder stonden Marit en Miranda stil. Zij vonden het ook akelig en de motor van Miranda was zelfs al eens gevallen. We besloten toen dat we niets wilden riskeren en betaalden de 100 shilling en besloten om dan maar te gaan lopen. Daar liepen we dan in de stromende regen... de mensen die langskwamen lachten ons uit en vonden dat we toch maar op moesten stappen, aan de andere kant van de heuvel was het immers droog! Maar wij hielden voet bij stuk en liepen verder. En inderdaad, toen we eenmaal over de top waren, was het helemaal droog, ook de weg. Toch hebben we het hele stuk gelopen. Ik vond het wel lekker, we krijgen hier op zich weinig beweging en het landschap is echt prachtig. Onderweg gaven álle mensen die we tegenkwamen ons een hand en we werden achtervolgd door een troep kinderen die riepen 'give me a balloon!' en 'give me money!'. De tocht viel mij alles mee en na een uurtje lopen waren we alweer bij hope home. Mijn voeten en benen zaten helemaal onder de modder en ik verheugde me op een lekkere douche! Dat moest alleen wel met de deur half open... de deur van de badkamer was helemaal uit de muur gekomen en hing half los! Er kon 's avonds niemand meer komen om hem te repareren, dus we moesten maar alles met een open deur doen.

Na dit avontuurlijke weekend is de nieuwe werkweek alweer begonnen. Deze week werk ik bij de wasplaats, hier recht tegenover ons huisje. Dat is samen met Sharon, die is echt heel aardig. Ze was vanochtend een uur te laat, omdat ze een begrafenis hadden van de schoonbroer van een nanny. Ik kon dus even rustig opstarten. De was doen vind ik op zich best leuk, Sharon kletst veel en je bent lekker bezig. Het enige mindere zijn alle volgeplaste katoenen luiers. Die stinken echt 7 uur in de wind! Gelukkig heeft zij ze eerst uitgespoeld voordat we ze echt gingen wassen. Toen alles opgehangen was, was ik alweer klaar, ik moest om 15:00u terug komen, dan wordt alles van de lijn gehaald en gevouwen.

Ik ben toen nog eventjes een boterham gaan eten in het huisje (we hebben heel veel eieren gekregen dus dat is wel lekker!) en daarna naar de baby's. Met Ayub en Rachel zijn we toen naar de dieren gegaan. Achter het huis van Achieng is een grote moestuin en een boerderij met koeien, geiten, kippen, varkens etc. Vooral Ayub vond het echt fantastisch en kreeg geen genoeg van de kuikentjes en biggetjes! Achieng was toevallig thuis en nodigde ons binnen uit. We hebben daar nog even met de kindjes en met baby Peter ( die in het huis van Achieng woont) gezeten en zijn toen terug gegaan. Achieng is echt een hele lieve vrouw en ze zorgt goed voor ons. Nu kregen we een hele zak tomaten mee. Het eten dat wij krijgen is echt enorm luxe vergeleken met wat de mensen hier zelf eten, soms voelen we ons er wel een beetje ongemakkelijk bij.

's Middags heb ik nog even geoefend met Carter om zelfstandig recht te staan. Hij kan het echt steeds beter en het is zo leuk om na een week al vooruitgang te zien bij die kindjes! De nanny's stimuleren hen niet echt, dus wij proberen elke dag met ze te oefenen. Aan het begin van de week hing hij echt aan je en nu stond hij al bijna helemaal zelf. Hij vond het prachtig om te oefenen, vooral het gedeelte waarbij ik hem steeds voorover op mij liet vallen haha.

Deze week wordt dus hopelijk wat rustiger dan toen ik op Hope Farm werkte en ik kan de kindjes nu veel meer zien. Toen ik hier kwam zei een van de meiden 'je maakt hier echt élke dag wel iets mee!' en dat blijkt tot nu toe ook echt zo te zijn! Dus ik heb vast binnenkort weer stof genoeg voor een heel nieuw verhaal!

Heel veel liefs,

Linda

Mijn eerste werkdagen

Allereerst bedankt voor al jullie lieve reacties! Het doet me goed dat jullie allemaal met mij mee leven. De eerste drie bij werkdagen bij Hope Farm zitten er alweer op! In Hope Farm wonen kinderen van ongeveer 4 t/m 7 jaar. Overdag zijn ze allemaal naar school, dus ik heb de vrouwen geholpen met het dagelijks werk. Mijn dag begon om 8 uur met het dweilen van de slaap- / eetzaal. Dat doen ze met water, bruine zeep en een oude lap. Geen mop/trekker, dus jullie kunnen je misschien wel voorstellen dat ik na 3 dagen flink spierpijn heb ;). Daarna werd de was gedaan. Weer met (koud) water en bruine zeep. Water was niet elke dag voorradig, dus we moesten het soms ook met jerrycans bij Hope Home gaan halen, ongeveer 5 min. lopen. De was werd opgehangen aan de prikkeldraad van het naastgelegen weiland. Na de was dronken we mierzoete thee en aten we bruine bonen met Maïs. Daarna brachten we de porridge naar de school. Deze lauwe pap (ik heb hem geproefd en ik zou hem niemand aanraden :P ) drinken de kinderen altijd gulzig op.

Tegen 11 uur beginnen de voorbereidingen voor de lunch. Lunch en diner zijn hier elke dag hetzelfde: Ugali en greens. Ugali is niets meer en niets minder dan water met maïsmeel en greens is een soort groene kool. Soms eten ze er visjes of tomaatjes bij. Koken gebeurt overigens op een houtvuur in enorme ketels. Ik heb de afgelopen 3 dagen met hun mee gegeten 's middags, met mijn handen, dat was toch wel even wennen!Ugali en greens is nou niet het meest smaakvolle gerecht, maar het is op zich te doen. Ik moet er alleen niet aan denken om het elke dagteeten...

Na de lunch alles afwassen (met... juist ja, water en bruine zeep), tafels en vloer vegen en dan de was afpakken en vouwen. Tegen een uur of 3 was ik meestal klaar. Woensdag ben ik nog even gebleven tot de kinderen uit school waren en heb ik daar nog een uurtje mee gespeeld. Ze zijn helemaal gek op 'papegaaitje leef je nog', daar worden ze helemaal blij van:) Vanmiddag heb ik ook nog even met het zoontje van een van de vrouwen gespeeld; een uur lang met een wc-rolletje. De kinderen daar hebben helemaal geen speelgoed. De zaal bestaat uit bedjes en kisten met kleding, that's it. Dit is denk ik bewust zo: het is de bedoeling dat zij terug gaan naar hun ouders/familie als ze een jaar of 8 zijn en daar hebben ze ook geen speelgoed. Ze vermaken zich daarom met stokken, stenen, tractorbanden, touwtjes en alles wat ze maar kunnen vinden. Als er een 'Wendo' (vreemdeling) is, zijn ze helemaal blij.

De vrouwen in de keuken vonden het maar wat interessant om mij uit te vragen over Nederland. Of ik al getrouwd ben, of er ook polygamie is, wat we allemaal eten etc. etc. Vanmiddag zetten ze ineens muziek aan op hun gsm: Rihanna! Die is dus ook tot hier doorgedrongen :)
De leraren van de school lopen vaak de keuken binnen voor een praatje en vragen steeds of ze naar Nederland mogen komen of waarom ik niet gewoon een kindje mee kan nemen? Ik heb hen proberen uit te leggen dat het ook voor ons er duur is om naar Kenia te komen en dat ook wij daar lang voor moeten sparen. Hoeveel het kost zei ik er maar niet bij...

Als ik klaar was bij Hope Farm ging ik elke dag nog even naar het babyhuis. Wat zijn het toch een schatjes:) Er is een tweeling, Carter en Mak, van ongeveer 2,5, Ayub, die is ongeveer even oud en kleine Rachel die een grote groeiachterstand heeft: ze ziet er uit als een baby maar is ook al 2,5 jaar. Dan zijn er nog de kleintjes: Anne-Marie en Louise. Ze zijn allemaal om op te vreten en vinden het heerlijk om op je schoot te zitten. De 3 jongetjes van 2,5 leren nu lopen en vinden het geweldig.

Het enige mindere is dan het luiers verschonen: door hetgeen ze hier eten stinkt het echt enorm, het is een geur die je niet kunt omschrijven. Ik denk niet dat ik er ooit aan zal wennen! Bovendien dragen ze katoenen doeken als luiers. Wel met een plastic broekje erover, maar als ze teveel plassen loopt het erlangs. En jawel hoor, gisteren was ik de pineut. Dit weekend mijn eigen was maar eens doen ;-) Om 4 uur komen de wat oudere kinderen (3 en 4 jaar zoiets) uit school en hangen er minimaal 4 of 5 kinderen op en aan je totdat het etenstijd is. Erg leuk om met hun te spelen en hun blije gezichtjes te zien, maar soms is het lastig om ze allemaal evenveel aandacht te geven.

Het avondeten hier in het huisje is tot nu toe erg lekker. Pasta, rijst, of aardappels, met bonen of courgette en een keer hebben we gehaktballetjes gekregen en heerlijke spaghetti gemaakt. Als het goed is kookt een van de nanny's 2 of 3 keer per week voor ons, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd. We hebben hier wel elke nacht bezoekers: ratten! We moeten dus zorgen dat alles schoon is en alle etensresten brengen we naar de koeien die naast ons huisje staan.

Morgen ga ik met Marit naar Kisumu, om nog een keertje naar de supermarkt te gaan. Dat doe je niet zoals bij ons in een half uurtje, maar je moet er een hele dag voor uittrekken! Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan, ik zal jullie na het weekend weer op de hoogte stellen van onze mijn avonturen!

Veel liefs,

Linda

Welcome to Kenia!

Welcome to Kenia!

Mijn eerste dag in Kenia was er al een om nooit te vergeten! Na een fijne vlucht kwam ik om kwart over 6 lokale tijd aan in Nairobi. Visum halen, bagage van de band, hop de straat over en aan de overkant opnieuw inchecken bij de domestic terminal. Daar 3 uur al puzzelend en lezend doorgebracht totdat mijn vlucht naar Kisumu vertrok. Tot zover ging het nog van een leien dakje. Er werd mij verteld dat ik opgehaald zou worden door Boniface (de man van Achieng). Ik heb hem in de documentaire gezien, dus ik wist een beetje waar ik naar moest uitkijken. Om tien voor 11 zoiets stond ik braaf met mijn bagage buiten. Allerlei mensen met bordjes, taxichauffeurs, safari-gidsen... maar geen Boniface. De ene na de andere Mzungu (blanke) werd opgehaald en het werd leger en leger. De taxichauffeurs kregen weer hoop en vonden dat ik dan maar met hen mee moest. Na hen vriendelijk afgewimpeld te hebben, ben ik maar ergens gaan zitten. Om 12 uur nog steeds geen Boniface... ik besloot toen toch maar om Peter, de coördinator van Doingoood hier in Kenia, te bellen. Hij beloofde mij contact op te nemen met Achieng en mij te smsen. Een kwartiertje later stopte er een wit busje dat eruit zag alsof het ieder moment uit elkaar kon vallen en er stapte iemand uit die verdacht veel leek op die man uit de documentaire en hem gelukkig ook was. De reden dat hij te laat was weet ik nog steeds niet, maar zijn gsm was uitgevallen dus niemand kon hem bereiken.

Meteen toen we het vliegveld uit reden, kwam ik in een andere wereld terecht. Je ziet het wel vaak op tv, maar om er zelf deel van uit te maken is echt vreemd. Overal koeien, schapen, geiten en kamelen langs en op de weg, volgepropte busjes en laadbakken en vooral heel veel mensen die vanalles meesleepten. Kinderen riepen Mzungu! Mzungu! en er werd vrolijk naar me gezwaaid. Ik keek mijn ogen uit! We reden eerst langs de Nakumatt, een grote supermarkt, waar ik kon pinnen en een voorraadje drinken en snoep kon aanleggen. Boniface kocht vlees-samosas die hij mij ook liet proeven, erg lekker! We vervolgden onze weg, die nog een heel avontuur bleek te worden...

Hij vertelde mij dat ze gisteren een begrafenis hadden (die hier gepaard gaan met nachtenlang dansen) en dat hij vannacht niet geslapen had en dat hij ook de dagen ervoor vrijwel 24 uur gewerkt had. Hij was toch wel een beetje moe... Bang dat hij achter het stuur in slaap zou vallen, overwon ik mijn eigen slaap en kletste ik zoveel mogelijk met hem. De wegen zijn op zijn zachtst gezegd slecht hier en de rijstijl van Boniface nog slechter, dus de rit was verre van comfortabel. Maar alle taferelen die aan me voorbij trokken zorgden ervoor dat ik dat allemaal niet zo erg vond. Ik was echt even overdonderd! Onderweg stopten we steeds, omdat hij even iets moest doen of even iemand wilde spreken. De bus begon steeds vreemdere geluiden te maken en toen we een heuvel opreden pruttelde hij en trok hij ons nog een stukje naar boven, maar ik schat zo'n 15 km van Hope Home, begaf hij het... Boniface zei maar no problem, no problem en een heel verhaal wat het zou kunnen zijn dat ik niet snapte en dat hij de fuel ging halen. Hij sommeerde drie jongens die langsliepen om bij mij en het busje te blijven zodat me niets zou gebeuren. Nou, daar zat ik dan. In the middle of nowhere, langs een weg in een busje met drie nieuwsgierige kereltjes die me maar aan bleven staren en alle voorbijgangers die ook staarden. Gelukkig bleek een van de jongens redelijk Engels te kunnen en heb ik een superleuk gesprek met hem gehad. Over het leven in Europa, de gewassen die er groeien en voetballers. Hij bleek een grote fan van Wayne Rooney, maar kende alle voetballers alleen van plaatjes. De andere twee bleken zijn oudere en jongere broer te zijn (hij was zelf 15) en ze hadden er nog 7(!). Toen ik hem vertelde dat ik enig kind ben, was hij enorm verbaasd. Hoe kon dat dan? Toen ik vertelde dat mijn ouders er maar een hebben kunnen krijgen, vertelde hij dat zijn broers en zussen andere moeders hebben: polygamie is hier heel normaal. Kun je je bij ons toch niet voorstellen...

Ondertussen had zich een hele groep kindjes rond mijn auto verzameld die me allemaal aanstaarden alsof ik van een andere planeet kwam. Sommigen hadden de moed bijeengeraapt om naar mijn open raam te lopen en vonden het hilarisch toen ik een foto van hen maakte en ze zichzelf op het schermpje terug zagen. Gelukkig kwam Boniface na een minuut of 20 weer terug op een brommertje met 3 kerels en een enorme jerrycan benzine. De mannen deden van alles in die auto achter mijn rug en ineens deed hij het weer, hallelujah! We vervolgden onze weg nu met een vol busje: alle kerels die hadden geholpen kregen een lift naar het volgende dorpje. Onderweg zijn we daarna nog minstens 5 keer gestopt en tegen kwart over 4 kwamen we eindelijk aan bij Hope Home. Het is hier veel mooier dan ik dacht, prachtig gelegen in de groene heuvels. De andere meiden heb ik meteen ontmoet en ik heb gisteren ook al meteen een paar kindjes geknuffeld:) Een van de meiden heeft me een kleine rondleiding gegeven langs de keuken, wasplaats en de verblijven van de kindjes en baby's. Ongelofelijk hoe ondervoed sommige zijn! Eentje ziet eruit als een klein baby'tje van een paar maanden en dan blijkt t 2 jaar te zijn! Vandaag heb ik nog een dagje vrij om uit te rusten en vanaf woensdag ben ik ingeroosterd om te gaan werken. Ik ben benieuwd! Het huis hier is ruim en op zich prima. Primitief, maar alles is er. We moeten wel gaan kijken hoe we alles met zijn vijven gaan delen: het water en de stroom raken snel op. Maar dat komt vast wel goed.

Vanochtend mijn koffer uitgepakt en de rest van de ochtend doorgebracht in het baby-house en geprobeerd om alle baby'tjes evenveel aandacht te geven, enough Mama Linda for everyone! ;) 's Middags met de kinderen meegegeten, Ungali (een soort Maispap met granen) en 'Greens'(groene bladeren), smaakte op zich best lekker. Daarna nog wat poepluiers verschoond. Nu de rest van de middag een beetje rondhangen hier en dan morgen echt aan de slag! Ik post dit verhaal met het internet-tegoed van Marit, hopelijk beschik ik ook snel over eigen tegoed. Foto's volgen daarom later, als ik zelf ook kan internetten.

Veel liefs,

Linda